Η κατάστασή μας σήμερα είναι η ακόλουθη: 

Οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο πιστεύουν ότι ο δημιουργός του σύμπαντος έχει γράψει ένα βιβλίο. 


Για κακή μας τύχη υπάρχουν πολλά τέτοια βιβλία, και όλα τους ισχυρίζονται ότι εκφράζουν κατ' αποκλειστικότητα την αλήθεια. 

Οι άνθρωποι τείνουν να οργανωθούν σε ομάδες, αναλόγως των αποκλειστικών ισχυρισμών που αποδέχονται- και λιγότερο με βάση την γλώσσα, το χρώμα του δέρματος, τον τόπο γέννησης, ή άλλο φυλετικό κριτήριο. 

Το κάθε ένα από αυτά τα κείμενα παροτρύνει τους αναγνώστες να υιοθετήσουν μια σειρά από πίστεις και πρακτικές, από τις οποίες κάποιες είναι ακίνδυνες, πολλές όμως όχι. 

Πάντως όλες συμφωνούν με έναν αρρωστημένο τρόπο σ' ένα σημείο: ο "σεβασμός" για άλλες πίστεις, ή για απόψεις των απίστων, δεν είναι μία στάση που ο θεός εγκρίνει. 

Παρ' όλο που όλες οι θρησκείες έχουν επειρεασθεί από ένα πνεύμα οικουμενισμού, το κεντρικό δόγμα κάθε θρησκευτικής παράδοσης είναι ότι όλες οι άλλες είναι απλώς φορείς πλάνης, ή στην καλύτερη περίπτωση, έχουν επικίνδυνες ατέλειες. 

Επομένως, η μισαλλοδοξία είναι εγγενής σε ότι κάποιες ιδέες μπορούν να οδηγήσουν σε αιώνια ευτυχία, ή στο αντίθετό της, δεν μπορεί να αποδεχθεί την δυνατότητα να παραπλανηθούν άτομα που αγαπά από τις ενέργειες των απίστων. 

Η βεβαιότητα για την μέλλουσα ζωή είναι απλώς ασύμβατη με την ανεκτικότητα στην παρούσα ζωή! 
Απόσπασμα από το βιβλίο του Σαμ Χάρις "το τέλος της πίστης". 

Εμμανουηλ Παπας

Η ακαλαισθησία της σύγχρονης ελληνικής πόλης

Πολιτισμός και οικολογική συνείδηση.

Πως θα μπορούσες να δημιουργήσεις οικολογική συνείδηση σε έναν άνθρωπο, όταν αυτός ζει μέσα στην ακαλαισθησία της σύγχρονης ελληνικής πόλης, όπως αυτή διαμορφώθηκε τα τελευταία 60 χρόνια; 

Την ακαλαισθησία αυτή, την δημιούργησε το  δόγμα «ζήτω οι εργολάβοι». Θύμα αυτού του δόγματος υπήρξαν όλοι οι χώροι ανάσας της πόλης. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι. 

Αυτό που δεν γνωρίζουμε οι περισσότεροι, είναι ότι θύμα του ίδιου δόγματος υπήρξε και ο πολιτισμός. Κάτω από το μπετό των εργολάβων δεν θάφτηκαν μόνο οι χώροι που θα έπρεπε να είναι οι πνεύμονες της πόλης, το καλαίσθητο της φύσης, αλλά και όλος ο πολιτιστικός της πλούτος. Ο πολιτιστικός πλούτος μάλιστα, ο οποίος θα μπορούσε να γίνει και ο μεγαλύτερος μοχλός ανάπτυξης, χωρίς καμία επιβάρυνση στο περιβάλλον. Διότι κάτω από τα χώματα της πόλης, υπάρχει ασύγκριτα μεγαλύτερος πλούτος, από τις εξορύξεις  πετρελαίων ή μεταλλευμάτων, και μάλιστα ανεξάντλητος! 

Το μόνο που χρειάζεται για να τον εκμεταλλευτούμε,  είναι να απορρίψουμε το δόγμα των εργολάβων.

Στην Θεσσαλονίκη μας συγκεκριμένα και στην περιοχή, από την πλατεία Δημοκρατίας (βαρδάρης) έως το Υπουργείο βόρειας Ελλάδας, και από την Αγίου Δημητρίου έως την Εγνατία, κατά την εποχή των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, ήταν η «περιοχή των ιερών».  Την δεκαετία του 90, εκεί ανακαλύφθηκε το Σεράπειο, στην οδό διοικητηρίου, άγνωστο σε ποια κατάσταση και θάφτηκε, για να αναγερθεί οικοδομή. Το ίδιο έγινε σε όλη εκείνη την περιοχή.

Το 2000 όμως συνέβη κάτι το μοναδικό. Σε παλιά οικοδομή που κατέρρευσε, στην γωνία της πλατείας αντιγονιδών  και της οδού διοικητηρίου, αποκαλύφθηκε ο ναός τη θεάς Αφροδίτης. Ένας ναός που αποτελούσε τον μύθο της περιοχής, αλλά κανείς δεν γνώριζε που ακριβώς ήταν. Ο ναός αυτός, που σύμφωνα με τον καθηγητή του Αριστοτελείου κύριο Καραδέδο αποτελεί τον «Παρθενώνα της Θεσσαλονίκης», αποκαλύφθηκε κατά το ένα τρίτο του, ενώ το υπόλοιπο του ναού βρίσκεται κάτω από την πλατεία, σε δημόσιο χώρο δηλαδή. 

Το ακόμα εντυπωσιακότερο, είναι ότι ο ναός είναι από τους πλέον άρτιους που έχουν αποκαλυφθεί ποτέ, αν και αρχαιότερος κατά έναν αιώνα από τον Παρθενώνα!  Παρόμοιο εύρημα των Αρχαϊκών χρόνων μπορούμε να συναντήσουμε μόνο στην Ιωνία, αλλά είναι το μοναδικό εντός πολεοδομικού ιστού, σε όλο τον κόσμο!

Η τύχη που θα επιφύλασσε το δόγμα «ζήτω οι εργολάβοι», για αυτό το τεράστιας σημασίας μνημείο, θα ήταν να αποτελέσει τα θεμέλια για μία ακόμα πολυκατοικία ή ένα πολυώροφο παρκινγκ αργότερα. Η προσπάθεια του κ. Καραδέδου και του συλλόγου φίλων πρασίνου, μπόρεσε να το κρατήσει στο φως τα πρώτα χρόνια.

Τα τελευταία χρόνια η ομάδα μας, με την ονομασία «κίνηση για την διάσωση του ναού της θεάς Αφροδίτης Κίνηση για την διάσωση του ναού της θεάς Αφροδίτης.», η οποία δημιουργήθηκε μέσω του facebook, έδωσε δημοσιότητα στο θέμα, ενώ με ομάδα εθελοντών καθαρίσαμε και τον χώρο, ο οποίος είχε μετατραπεί σε σκουπιδότοπο της περιοχής και σε εστία μόλυνσης. Πέρσι τον Οκτώβρη όμως και αντί για την απαλλοτρίωση,  στον χώρο εμφανίστηκαν φορτηγά με μπάζα και εκσκαφείς, επιχειρώντας αιφνιδιαστική κατάχωση. 

Μετά από αγώνα δύο μηνών, ενάντια στον εργολάβο, την αστυνομία, αλλά και την ΙΣΤ’ εφορία αρχαιοτήτων! Καταφέραμε να αποτρέψουμε την κατάχωση και το υπουργείο οικονομικών τελικά να εκδώσει απόφαση υποχρεωτικής απαλλοτρίωσης, ενώ το υπουργείο πολιτισμού ζήτησε από τον δήμο Θεσσαλονίκης κυκλοφοριακή μελέτη στην πλατεία Αντιγονιδών, ώστε να γίνει ανασκαφή του υπόλοιπου ναού που βρίσκεται στην πλατεία και στην συνέχεια να αναστυλωθεί. Στην ουσία το μόνο που πρέπει να γίνει, είναι να απομακρυνθούν τα παράνομα σταθμευμένα αυτοκίνητα, αφού θα στενέψει ο δρόμος. Ο δήμος Θεσσαλονίκης όμως αδιαφορεί πλήρως και έτσι βρισκόμαστε και πάλι μπροστά στον κίνδυνο κατάχωσης, λόγω επικινδυνότητας των όμορων οικοδομών!

Η υπόθεση της πολιτιστικής κληρονομιάς, είναι και η ταυτότητα της πόλης. Δεν μπορεί να αδιαφορεί κανείς, διότι αυτό το τραγικό, απάνθρωπο και ακαλαίσθητο περιβάλλον, μέσα στο οποίο ζούμε, είναι αποτέλεσμα του δόγματος «ζήτω οι εργολάβοι», αλλά και της αδιαφορίας των πολιτών! 

 Κίνηση για την διάσωση του ναού της θεάς Αφροδίτης.

http://templeofvenus.gr/

Λειψανολατρεία: Τα απομεινάρια μιας πίστης

Κάποιος ισχυρίζεται ότι έχει ένα πούπουλο από το φτερό του αγγέλου Γαβριήλ, και ο Επίσκοπος του Μάιντς έχει μια φλόγα από την καιόμενη βάτο του Μωϋσή. Και πώς συμβαίνει να έχουν θαφτεί στη Γερμανία δεκαοχτώ απόστολοι, τη στιγμή που ο Χριστός είχε μονάχα δώδεκα;» - Η φράση αποδίδεται στον Μαρτίνο Λούθηρο.  Αν έχει όντως ειπωθεί, πόσο επίκαιρη συνεχίζει να είναι σήμερα, 500 χρόνια αργότερα...

Το σκήνωμα της Αγίας Ελένης με την ασημένια προσωπίδα που τιμάται με την παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας [αρχηγός κράτους άλλωστε κι αυτό όπως και το «άγιο φως»] αλλά και με αθρόα προσέλευση προσκυνητών στην Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω, είναι  χωρίς αμφιβολία, το [νεκρό] πρόσωπο της εβδομάδας. Το θέμα συζητιέται σε όλα τα Μέσα.

Στην Ευρώπη η λατρεία των λειψάνων είναι πολύ δημοφιλής. Υπάρχει για παράδειγμα, το αίμα του «Αγίου Ιανουαρίου» [San Gennaro] που λέγεται ότι υγροποιείται τρεις φορές τον  χρόνο. [Εκτός από το 1939, το 1980 και πέρσι]. Υπάρχουν μερικά κεφάλια του Ιωάννη του Βαφτιστή [κανείς δεν αμφισβητεί καν τη γνησιότητά τους, είναι όλα αληθινά] καθώς και τέσσερα σώματα, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, που αποδίδονται στην «Αγία Λουκία», μια πολύ αγαπημένη αγία των λαών της Βόρειας Ευρώπης αν και όχι τόσο διάσημη στα Βαλκάνια. [Πόσο μπροστά ο Λούθηρος...]

* Ο San Genaro σε mural [πάσα ομοιότητα είναι συμπτωματική]

Στη γειτονική μας  Ιταλία , την έδρα της Καθολικής θρησκείας, υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 2.468 «άγιοι χώροι» όπου φυλάσσονται  λείψανα. Μόνο στο Βατικανό υπάρχουν περισσότερα από χίλια λείψανα σε ειδικό φυλακτήριο [!]. Το 1950 ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ έκανε τη θριαμβευτική ανακοίνωση ότι μετά από δέκα χρόνια ανασκαφών, βρέθηκε επιτέλους ο τάφος του αποστόλου Πέτρου! Πού ήταν παρακαλώ; Κάτω από το Βατικανό!

Το 1968 μάλιστα, ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ επιβεβαίωσε ότι όντως πρόκειται περί των «θνητών λειψάνων του Αγίου Πέτρου, τα οποία αξίζουν όλη την αφοσίωση και την ευλάβειά μας». Όλες οι φωνές [της λογικής και της επιστήμης] που εξέφραζαν έντονες επιφυλάξεις ή και αντιρρήσεις [όπως του Καθολικού αρχαιολόγου Αντόνιο Φερούα ο οποίος έλαβε μέρος στις ανασκαφές του Βατικανού ή του Καρδινάλιου Πουπάρ το 1991] κατασιωπήθηκαν.

Σύμφωνα με το Καθολικό περιοδικό 30 giorni, ο Πάπας Πίος ΙΒ΄ όπως και ο προκάτοχός του Πίος ΙΑ΄, «είχε πάνω του λείψανα της αγίας της Λιζιέ». Ο Παύλος ΣΤ΄ «είχε ένα δάχτυλο του αποστόλου [Θωμά] στο τραπέζι του γραφείου του» και ο Ιωάννης Παύλος Β΄ «έχει, στη δική του κατοικία, μέρη από τη . . . σορό» του «Αγίου Βενέδικτου» και του «Αγίου Αντρέα». Όχι ότι άδειασε κιόλας η Ιταλία από λείψανα με την παραχώρηση του σκηνώματος  από τη Βενετία στην Αθήνα...Να τα λέμε κι αυτά.

Έχει κάποια χριστιανική βάση η λειψανολατρεία;

Φαίνεται ότι η λατρεία για τα λείψανα δεν προέκυψε αμέσως μετά τον θάνατο των αποστόλων αλλά αρκετές δεκαετίες ίσως και αιώνες αργότερα. Σημειωτέον ότι η Αγία Γραφή που ολοκληρώθηκε γύρω στο 98 μ.Χ., δεν αναφέρει σε κανένα σημείο της, κάποια περίπτωση λατρείας λειψάνων. Ούτε καν του μάρτυρα Στέφανου που θανατώθηκε δια λιθοβολισμού μπροστά σε τόσον κόσμο όπως περιγράφεται στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης: Πράξεις. Ούτε ένας χριστιανός δεν σκέφτηκε να κόψει ένα κομμάτι από τον μάρτυρα, ένα δάχτυλο για παράδειγμα και να το ’χει στο σπίτι του, όπως ο Πάπας Παύλος ΣΤ’. Πότε βρέθηκε το σώμα του κι άρχισε να του αποδίδεται  λατρεία;  Μόλις στις αρχές του 5ου μ.Χ. αιώνα, σύμφωνα πάντα με τους θρύλους της Ορθοδοξίας. 

Μήπως υπάρχει κάποια αναφορά σε λατρεία λειψάνων σε παλαιότερα βιβλία της Αγίας Γραφής όπως στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης; Ούτε καν. Το μόνο επιχείρημα το οποίο μπορούν  ίσως να επικαλεστούν όσοι προσκυνούν τα λείψανα είναι το θαύμα με τα κόκκαλα του νεκρού προφήτη Ελισαιέ. Πολύ συγκεκριμένα, το περιστατικό στην Αγία Γραφή αναφέρεται ως εξής: «Ύστερα πέθανε ο Ελισαιέ και τον έθαψαν. Και ληστρικές ομάδες Μωαβιτών εισέβαλλαν τακτικά στη χώρα, όποτε έμπαινε ο χρόνος. Και καθώς έθαβαν έναν άνθρωπο, είδαν τη ληστρική ομάδα. Αμέσως έριξαν τον άνθρωπο μέσα στον τάφο του Ελισαιέ και έφυγαν. Και μόλις ο άνθρωπος άγγιξε τα κόκαλα του Ελισαιέ, ήρθε στη ζωή και στάθηκε στα πόδια του» [2 Βασιλέων 13:20,21.]

Πουθενά βέβαια, δεν αναφέρεται ότι ακολούθησε λατρεία ή απόδοση ευλαβικού σεβασμού έστω, στα οστά του προφήτη. Απ΄ό,τι φαίνεται, τον ξαναέθαψαν. Ούτε λάρνακα ούτε κόκκινο μαξιλαράκι ούτε ασημένια προσωπίδα. Σε ολόκληρη την Αγία Γραφή δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο που να αναφέρεται κάτι τέτοιο. Συμπέρασμα από τον  Ωριγένη: «Είναι συνεπώς μάταιο ν’ αναζητήσωμε στην Παλαιά Διαθήκη δικαιολογία για τη λατρεία των λειψάνων· και στην Καινή Διαθήκη δεν δίδεται πολλή προσοχή στα λείψανα. . .».

Πώς φτάσαμε στη λατρεία των λειψάνων;

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει κάτι τέτοιο στη Βίβλο κι εφόσον  οι πρώτοι χριστιανοί δεν την συνήθιζαν, πώς καθιερώθηκε η λειψανολατρεία ως έκφραση πίστης και ευλάβειας ;
Τα λείψανα ως αντικείμενο λατρείας άρχισαν να εμφανίζονται -μαζί με την καθιέρωση αγίων και άλλα δογματικά θέματα- από τον 2ο μ.Χ. αιώνα κι έπειτα. Κάπου ανάμεσα στις αρχές του 2ου αιώνα και τη Σύνοδο της Νίκαιας το 325 μ.Χ.  Κι ενώ λογικά θα έπρεπε να λιγοστεύουν με τα χρόνια, αντίθετα, αυξάνονται και πληθύνονται. Θρησκευτικοί αλλά και οικονομικοί , ενίοτε και πολιτικοί λόγοι εδραίωσαν μέσα στους αιώνες, τη λατρεία των λειψάνων καθιστώντας την μια ακμάζουσα επιχείρηση.

Μια καίρια στιγμή στην ιστορία της λειψανολατρείας ήταν όταν o εκκλησιαστικός πατέρας και συγγραφέας Θεοδώρητος, ο πρώτος θεολόγος της χριστιανικής λειψανολατρείας, είχε τη φαεινή ιδέα ότι δεν χρειάζεται το λείψανο να είναι ένα ακέραιο σώμα. Ακόμη και μικρά τμήματα του νεκρού σώματος  έχουν την ίδια αποτελεσματικότητα! ["Τεμαχισμένα σώματα—ολόκληρη η δράση της θείας χάριτος!" ] Οπότε, μπορούσε κάλλιστα  ένα σκήνωμα να τεμαχιστεί και τα «θαυματουργά» μέλη να μοιραστούν!  Χρυσές δουλειές! Χέρια, πόδια, κάρες... όλα πλέον γίνονταν δεκτά με...τιμές! Σε βαθμό που το 386 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος εξέδωσε ειδικό νόμο ενάντια στην πώληση και το εμπόριο λειψάνων.  Από τον 4ο  αιώνα έως τη Μεταρρύθμιση πάντως, τα λείψανα γνώρισαν δόξες, τα κέρδη μεγάλωναν, ιδιαίτερα δε τον 12ο  και 13ο  αιώνα, ο τζίρος έφτασε στα ύψη!

«Κανένας προσκυνητής δεν γύριζε από την Ανατολή με άδεια χέρια. Η ευλάβεια συνδυαζόταν με την κερδοσκοπική προσδοκία. Τα κειμήλια μεταπουλιόνταν σε αστρονομικές τιμές στα ευρωπαϊκά μοναστήρια κι εκείνα με τη σειρά τους μεταβάλλονταν σε πακτωλό αργυρολογίας. Κι όταν στο χρηματιστήριο των ιερών κειμηλίων εξαντλήθηκαν τα δάκρυα τής Παναγίας -είχαν κυκλοφορήσει στη χριστιανική οικουμένη τόννοι ολόκληροι- και τα φτερά των αγγέλων και τα γένεια τού Ιησού καί τα εργόχειρα τής Παναγίας, άρχισε το εμπόριο των αγίων λειψάνων, που προσφέρονταν σε απίστευτη ποικιλία.» - «Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα» του Κυριάκου Σιμόπουλου, κεφάλαιο: «Κειμήλια και Λείψανα».

Οι αυτοκράτορες ήθελαν ένα μικρό οστό στα ιδιαίτερα διαμερίσματά τους [status symbol] ή μαζί τους στη μάχη [φυλαχτό]. Απομεινάρια μιας πίστης που είχε ανάγκη να βλέπει και να αγγίζει κάτι  κι ας ήταν νεκρό από αιώνες.

Κι ενώ η ανθρωπότητα βγήκε κάποια στιγμή από τον Μεσαίωνα, η θρησκευτική κατήχηση κρατάει τους πιστούς ακόμη εκεί, σε αυτήν την περίοδο της Ιστορίας. Στη λειψανολατρία. Μπορεί να πει δε κανείς ότι τους κρατά με νύχια και με δόντια. Κατά κυριολεξία.

*Λειψανοθήκη που περιέχει ένα δόντι [!], στάχτες και μαλλιά του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου - Καθεδρικός ναός του Αγίου Ιωάννη (Museo e Tesoro del Duomo di Monza) της ιταλικής πόλης Μόντσα. Η κάτω σιαγόνα με τα δόντια φυλάσσεται ξεχωριστά.

Η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού επιβεβαίωσε ότι, «σύμφωνα με την παράδοσή της, η Εκκλησία αποδίδει λατρευτικό σεβασμό στους αγίους και τιμά τα αυθεντικά τους λείψανα και τις εικόνες τους». (Διάταγμα για τη Θεία Λειτουργία [Constitution “Sacrosanctum Concilium” sulla sacra Liturgia] από Τα Πρακτικά της Β΄ Συνόδου του Βατικανού [I Documenti del Concilio Vaticano II], 1980). «Τα διαπρεπή λείψανα, καθώς επίσης και αυτά που τιμούνται από ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων» αναφέρονται στον Κώδικα του Κανονικού Δικαίου (Codex Iuris Canonici), που εξέδωσε ο Ιωάννης Παύλος Β΄ το 1983. (Κανόνας 1190).

Η Ορθοδοξία δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω... Έχει και εκείνη τα λείψανά της.  Τα λείψανα των αγίων Σπυρίδωνα, Διονυσίου και Γεράσιμου έχουν πιάσει τα πόστα στα Επτάνησα, ένα σε κάθε νησί. Του Αγίου Νεκτάριου στην Αίγινα.  Στην Πάτρα, εννοείται ότι υπάρχει η κάρα του αγίου Ανδρέα[το δεξί του χέρι όμως είναι στο Άγιον Όρος]. Στο Άγιον Όρος και συγκεκριμένα στο Βατοπέδι, βρίσκεται και το δεξί χέρι του Χρυσόστομου μαζί με την κάρα του. Το δεξί χέρι της Αγίας Αικατερίνης  επίσης , φυλάσσεται και αυτό στο Βατοπέδι [σαφής προτίμηση στα δεξιά χέρια].

Εκτίθενται και προσκυνούνται  χωρίς να τους ρωτήσει κανείς

Ένας  παράγοντας  βέβαια που συνέβαλε σημαντικά στη διάδοση της λειψανολατρείας, ήταν ότι οι ίδιοι οι άγιοι αποδείχτηκαν πολύ συνεργάσιμοι και καλόβολοι. Όντας  νεκροί από αιώνες, δεν έφεραν καμία αντίρρηση στο να τους τεμαχίσουν, να τους στολίσουν  και να τους εκθέτουν  για προσκύνημα. Εξυπνάδες; Όχι ακριβώς. Υπάρχει ένα θέμα εδώ. Ηθικής φύσεως. Άραγε οι ίδιοι οι άγιοι [ως ταπεινοί χριστιανοί]  θα συμφωνούσαν να τους προσκυνούν οι συγχριστιανοί τους , να τους κρεμάνε τάματα και να στήνεται ένα ολόκληρο εμπόριο από φυλαχτά και κάθε είδους αναμνηστικά γύρω από το νεκρό σώμα τους;

Ίσως να αντιδρούσαν όπως ο απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας οι οποίοι σε κάποιο ιεραποστολικό ταξίδι τους στην Κύπρο, παραλίγο να γίνουν αντικείμενα λατρείας των ντόπιων που τους πέρασαν για θεούς, για τον Δία και τον Ερμή και θελησαν να τους  προσκυνήσουν... Η συνέχεια, όπως αναφέρεται στο βιβλίο της Αγίας Γραφής, Πράξεις 14: 8-18... «Ωστόσο, όταν οι απόστολοι Βαρνάβας και Παύλος το άκουσαν αυτό, έσκισαν  τα εξωτερικά τους ενδύματα και πήδησαν μέσα στο πλήθος, φωνάζοντας   και λέγοντας: “Άντρες, γιατί κάνετε αυτά τα πράγματα; Και εμείς είμαστε άνθρωποι που έχουμε τις ίδιες αδυναμίες με εσάς, και σας διακηρύττουμε τα καλά νέα για να στραφείτε από αυτά τα μάταια πράγματα στον ζωντανό Θεό, ο οποίος έκανε τον ουρανό και τη γη και τη θάλασσα και όλα όσα υπάρχουν σε αυτά...”. Λέγοντας δε αυτά τα πράγματα, μόλις και μετά βίας συγκράτησαν τα πλήθη από το να θυσιάσουν σε αυτούς.»

Και οι άγιοι-λείψανα, αιώνες  μουμιοποιημένοι κάτω από τις προσωπίδες, αν είχαν φωνή να μιλήσουν, ποιος ξέρει τι θα έλεγαν; Πιθανόν να αναφωνούσαν: «Τι κάνετε εκεί; Γιατί με προσκυνάτε; Ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να με εκθέτετε νεκρό/ή; Πού στην ευχή είναι το δεξί μου χέρι;»

Ιφιγένεια Κοντού

Πηγή: tvxs

Ο ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ

44 Eγώ όμως σας λέω ν’ αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να φέρεστε καλά σ’ εκείνους που σας μισούνε και να προσεύχεστε για εκείνους που σας προσβάλλουν και σας κατατρέχουν,

45 για να γίνετε γιοι του Πατέρα σας του ουράνιου, γιατί αυτός τον ήλιο του τον ανατέλλει σε κακούς και σε καλούς, και δίνει τη βροχή σε δίκαιους και σε άδικους.

46 Άλλωστε, αν αγαπήσετε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, ποια θα είναι η ανταμοιβή σας; Tο ίδιο δεν κάνουν και οι τελώνες;

47 Kι αν χαιρετάτε τους αδελφούς σας μόνο, τι παραπάνω κάνετε; Mήπως δεν κάνουν το ίδιο και οι τελώνες; 48 Eσείς, λοιπόν, θα είστε τέλειοι, ακριβώς όπως ο Πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος”.΄(Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιο κεφ. 5)

Είναι αλήθεια ότι βρίσκουμε στον ελληνικό πνευματικό κόσμο κάτι που σηματοδοτεί ταυτόχρονα ένα όριο και μια αλλαγή, και για το οποίο ελέχθη – κακώς – ότι προανήγγειλε το χριστιανισμό.

Πρόκειται βεβαίως για την θέση που αποδίδει ο Πλάτων στον Σωκράτη ( δεν είναι ηθικά σωστό ούτε το να αδικεί κανείς ούτε το να ανταποδίδει το κακό µε εκδίκηση), που προέρχεται πιθανότατα από τον Σωκράτη ως ιστορικό πρόσωπο, και συνίσταται στην προτροπή του να μην απαντάς στο κακό με κακό.

Είναι προτιμότερο να υφίστασαι την αδικία από να την διαπράττεις.

Είναι όμως διαφορετικό να πεις: μην απαντάς στο κακό με κακό, πράγμα που αφορά τη συμπεριφορά μας και εξαρτάται από εμάς, είναι, όπως λέει ο Αριστοτέλης εφ’ ημίν.

Και είναι άλλο να λες: να αγαπάς αυτόν που σου κάνει κακό. Αυτή η προτροπή δεν αφορά τη συμπεριφορά, αλλά το συναίσθημα και είναι καθεαυτή παράλογη, διότι κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει τα συναισθήματα του.

Δεν συζητώ καν για το αν πρέπει να αγαπαμε ή όχι αυτούς που κάνουν κακό.

Αν θεωρήσουμε όμως τι συνεπάγεται αυτό, θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι όσο περισσότερο ο τάδε έχει βασανίσει στο Άουσβιτς, τόσο περισσότερο πρέπει να αγαπηθεί!

Πρόταση απολύτως απορριπτέα. Εδώ έγκειται η διπλοπροσωπία ή η θεμελιώδης υποκρισία του χριστιανισμού.

Υποκρισία όχι με την τρέχουσα, αλλά με την οντολογική έννοια. Αυτό που προτείνεται εδώ είναι ψευδούς απόλυτου, δεδομένου ότι πρόκειται για απόλυτο απολύτως μη πραγματοποιήσιμο και επομένως ανύπαρκτο.

Και ζούμε αυτή την τερατώδη κυριαρχία αυτής της αδύνατης ηθικής εδώ και σχεδόν 17 αιώνες – θα δούμε σε λίγο γιατί πρέπει να ξεχωρίσουμε τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού – πράγμα πoυ φέρνει φυσικά, καταστροφικά αποτελέσματα, όπως ο ουσιώδης διχασμός στον εσωτερικό κόσμο των ατόμων, που ο Hegel είχε πολύ καθαρά δει. Όταν μιλά για δύστυχη συνείδηση, αναφέρεται κατά μια έννοια στον χριστιανισμό, που επιβάλλει στο άτομο ένα κανόνα που ποτέ δεν μπορεί να υπακούσει. […]

Μπορούμε να ελέγξουμε τη συμπεριφορά που προέρχεται από τα συναισθήματα, όχι όμως τα ίδια τα συναισθήματα. Κατά συνέπεια κάθε ηθική προτροπή απευθυνόμενη στα συναισθήματα είναι παράλογη.

Ακόμα μεγαλύτερος παραλογισμός είναι η προσπάθεια επιβολής αδύνατων ή αντιφατικών συναισθημάτων.

Όποιος αγαπά όλο τον κόσμο φυσικά δεν αγαπά κανένα. Και όποιος αγαπά αυτόν που μισεί δεν μισεί τίποτα – αλλά όποιος δεν μισεί τίποτα δεν επενδύει τίποτα συναισθηματικά.

Πράγμα που είναι οριακά δυνατό, αλλά αποτελεί εξ ορισμού αποκλειστικότητα ορισμένων ατόμων, χριστιανών αναχωρητών στην έρημο ή οπαδών του βουδισμού.

Και η ύπαρξη αυτών των περιθωριακών ατόμων ερημιτών ή αγίων, επιτρέπει ταυτόχρονα στην κοινωνία να δικαιολογείται και να ενοχοποιείται, δίνοντας στον εαυτό της την απατηλή απόδειξη της δυνατότητας να πραγματοποιηθεί το διακηρυσσόμενο ιδεώδες.

Ο άγιος τάδε το καταφέρνει, άρα η ηθική μας δεν είναι παράλογη, εμείς όμως δεν έχουμε το απαιτούμενο ανάστημα, πρέπει επομένως να εξιλεωθούμε, να γονυπετήσουμε, να συνεισφέρουμε στους εράνους για την ανοικοδόμηση του ιερού ναού κλπ – και ταυτόχρονα, αναμφίβολα, να μάθουμε να εξαπατάμε.

πηγή: libertarianwords.blogspot.gr

ΘΡΗΣΚΕΙΑ Σύμπτωμα Οικουμενικής Διανοητικής Διαταραχής;

 Γύρω στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ., μέσα σ’ ένα ωκεανό δουλοκτητικών θεοκρατικών καθεστώτων που αντλούσαν τη νομιμοποίησή τους από την αναφορά τους σε κάποια υπερβατική δύναμη, στην Αθήνα, μια πόλη στο βραχώδες νοτιανατολικό άκρο της Ευρώπης, πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας μια ριζική ρήξη από την οποία αναδύθηκε η εκπληκτική ιστορική δημιουργία μιας πολιτικής κοινότητας που αντλούσε τη νομιμοποίησή της από τον ίδιο τον εαυτό της.

• Πυρήνας της διαδικασίας που οδήγησε σ’ αυτή τη ρήξη ήταν η αμφισβήτηση.

• Απαρχή της υπήρξε η νομοθεσία του Σόλωνα (592/1 π.Χ.).

• Αποφασιστική της στιγμή ήταν οι μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη (508/6 π.Χ.).

• Τελικό της αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία «μιας πραγματικά πολιτικής κοινότητας, με την έννοια μιας κοινωνίας που τα μέλη της θέλουν να επωμιστούν και αναλαμβάνουν την ευθύνη της ρύθμισης των κοινωνικών τους σχέσεων, αντλώντας τη νομιμοποίησή τους από τον ίδιο τους τον εαυτό» (Κ. Καστοριάδης, Αρχαία Ελληνική Δημοκρατία), που στο κέντρο της βρίσκεται η ελεύθερη πόλις, ο πολίτης και ο δήμος.

Η αμφισβήτηση των νόμων ξεκινάει με την ερώτηση «Ποιός άρχει;». Αυτό οδηγεί στην κοινωνική πάλη εναντίον της αριστοκρατίας και έχει ως αποτέλεσμα τη δημοκρατία και τη φιλοσοφία (με πρώτους τον Θαλή και τον Αναξίμανδρο).

Η αμφισβήτηση είναι η κοινή ρίζα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας γύρω από τα οποία συγκροτείται ολόκληρο το διανοητικό σύμπαν που ονομάζεται ελληνο-δυτικός πολιτισμός.

Στο πλαίσιο αυτό, είναι αδύνατο, αδιανόητο (και ανόητο) κάθε ιδεολόγημα που έχει σχέση με τον «μεσσιανισμό» ή τους «ιστορικούς νόμους» που «εγγυώνται» μια ιδανική κοινωνία.

Συνεπώς, κάθε προσπάθεια να προβληθεί η λογική αυτού του ανθρωποκεντρικού σύμπαντος ως «προάγγελος» της ανορθόλογης θεοκεντρικής σύλληψης του κόσμου και ως «προανάκρουσμα» του παραλογισμού της «θεολογίας» των «αποκαλυπτικών» θρησκειών μπορεί να εκλαμβάνεται μόνο ως σύμπτωμα διανοητικής διαταραχής ή ιδιοτέλειας.

Γιατί, απλούστατα, καμιά λογική ταχυδακτυλουργία δεν μπορεί να καταστήσει δυνατή οποιαδήποτε συσχέτιση ανάμεσα στον Επιτάφιο του Περικλή και την απολυταρχική βυζαντινή θεοκρατία που αποκλείονται αμοιβαία.

Ο Εν Εξουσία Χριστιανισμός

 Το 313,  ο  χριστιανισμός αναγορεύτηκε από την πολιτική εξουσία ως επίσημη θρησκεία μιας απολυταρχικής αυτοκρατορίας και με τη συνεργασία της κρατικής εξουσίας επιβλήθηκε στους κατακτημένους πληθυσμούς ως «ενοποιητική» ιδεολογική βάση της «νέας Ρώμης», διαμέσου ενός βίαιου και αιματηρού μαζικού προσηλυτισμού που άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία της θεσμοποιημένης βαρβαρότητας.

Με το Έδικτο των Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας (313 μ.Χ.), τερματίστηκε ο διωγμός των χριστιανών από τους «εθνικούς» και εγκαινιάστηκε ο συστηματικός διωγμός των «εθνικών» (Ελλήνων) από τους χριστιανούς. Η Εκκλησία μετασχηματίστηκε σε εγκόσμια δύναμη, «διεκδίκησε άσκηση εξουσίας και επιδόθηκε όχι μόνο στον ιδεολογικό αφανισμό της αρχαίας θρησκείας αλλά και στη φυσική εξόντωση των οπαδών της» (όπως γράφει ο E. Dewick «πρόκειται για ένα πόλεμο με πικρό τέλος»).[1]

Η επίθεση του χριστιανικού ιερατείου εναντίον της αρχαίας ελληνικής σκέψης και καλλιτεχνικής δημιουργίας ήταν η χειρότερη θεομηνία που έπληξε ποτέ τον ελληνισμό.

  Στο χριστιανικό Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την μαρτυρική δολοφονία των διαφωνούντων, των πολιτικών αντιπάλων και των «αιρετικών», πολλούς αιώνες πριν η λάμψη τους φωτίσει τον ευρωπαϊκό μεσαίωνα. Στον Ιππόδρομο της «βασιλεύουσας» στήθηκαν οι πρώτες φωτιές για το δημόσιο κάψιμο ολόκληρης της αρχαιοελληνικής γραμματείας (επί Θεοδοσίου Α’), πολλούς αιώνες πριν οι φλόγες τους καταυγάσουν το ναζιστικό μεσαίωνα. Στις πόλεις και την ύπαιθρο της χριστιανικής βυζαντινής αυτοκρατορίας οργανώθηκε η μαζική καταστροφή των αριστουργημάτων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και εφαρμόστηκε συστηματικά το λιντσάρισμα των «ετερόδοξων» από πλήθη αφιονισμένων χριστιανών που δρούσαν υπό την καθοδήγηση του ιερατείου.

Ο πατριάρχης της Αλεξάνδρειας Θεόφιλος 

Τυπικό παράδειγμα, ο πατριάρχης της Αλεξάνδρειας Θεόφιλος που επικεφαλής ενός ντοπαρισμένου χριστιανικού όχλου κατέστρεψε το Σαράπειο και πυρπόλησε τη βιβλιοθήκη της πόλης).

Στον ίδιο χώρο μεθοδεύτηκε η εξόντωση της ελεύθερης σκέψης:

Κύριλλος Αλεξάνδρεια  

Το 415, στην Αλεξάνδρεια, φανατικοί χριστιανοί, «με οδηγίες του επισκόπου Κύριλλου, εισβάλλουν στην κατοικία της φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας, τη σέρνουν στους δρόμους, τη γδύνουν κατάσαρκα, τη διαπομπεύουν, τη βασανίζουν φριχτά, την κατακρεουργούν και ρίχνουν το πτώμα της στην πυρά».[2]

Ο επίσκοπος Γάζας, ο αρχιβάνδαλος άγιος της ορθοδοξίας, όταν κατέστρεφε το Μαρνείον –τον περίλαμπρο ναό του Διός– μεταχειρίστηκε τα μάρμαρα του άδυτου για την πλακόστρωση ενός δρόμου «για να πατούν όχι μόνο άνθρωποι αλλά και γυναίκες και γουρούνια και άλλα ζώα’, έλεγε».[3]

Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (4^ος αιώνας), μέγας διώκτης των αλλόθρησκων και  κατεδαφιστής αρχαίων μνημείων, διακήρυττε ότι οι πιστοί της αρχαίας θρησκείας «είναι στιγματισμένοι… και άξιοι λιθοβολισμού», καθιέρωσε –πρώτος στη χριστιανική εποχή– τη «χορηγία» για τη χρηματοδότηση των βανδαλισμών».[4]

Ο άγιος Βασίλειος θριαμβολογεί: «Τα αγάλματα γκρεμίστηκαν, οι βωμοί έπεσαν, τα δαιμόνια τρέπονται εις φυγήν».

Ο μέγας Αθανάσιος αποφαίνεται: «Εκ σωρών και εκ λειψάνων και εικόνων πολλάκις δαίμονες απελαύνονται».[5]

Στην επίγεια κόλαση του χριστιανικού Βυζαντίου, που προηγήθηκε κατά δέκα αιώνες της κόλασης του Δάντη, όλες οι πιθανές κακοποιήσεις  του ανθρώπινου κορμιού που μπορεί να φανταστεί κανείς και όλοι οι δυνατοί τρόποι εξόντωσης του ανθρώπου, είναι θεσμοποιημένοι και εφαρμόσιμοι, ad majorem Dei gloriam:

«Αποκεφαλισμός. Κάψιμο στην πυρά. Απαγχονισμός. 
Στραγγαλισμός. Καταποντισμός (ράψιμο των καταδικασμένων σε σάκους γεμάτους φίδια και ρίξιμό τους σε ποταμό ή θάλασσα. Λιθοβολισμός. Ψήσιμο στη θράκα. Εκδορά. Θανάτωση σε βραστό νερό, λάδι ή πίσσα. Ανάποδη σταύρωση. Παλούκωμα. Κάψιμο με πυρωμένα σίδερα. Φαρμάκωμα. Ευνουχισμός. Τύφλωση. Ακρωτηριασμός. Ρινοτομή. Δουλεία. Ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία. Ισόβιος εγκλεισμός σε μοναστήρι».[6]

Για την εδραίωση και τη διατήρηση της επίγειας ισχύος, ο εν εξουσία χριστιανισμός και οι διαχειριστές του (απολύτως αδιάφοροι για «επουράνια σωτηρία», την οποία «μεγαλόψυχα» παραχωρούν στους οπαδούς τους) μετέφεραν στη γη την εικόνα της επουράνιας κόλασης με την οποία κατατρομοκρατούν τους αποδέκτες του μηνύματος της χριστιανικής «αγάπης».

Από οποιαδήποτε σκοπιά κι αν ερευνηθεί αντικειμενικά, η ιστορία του εν εξουσία χριστιανισμού (δυτικού και ανατολικού) συμπυκνώνεται σε έξι λέξεις: Φόνος, βασανιστήρια, λιντσάρισμα, βανδαλισμός, ραδιουργία, μισαλλοδοξία. 

Η Επανάκαμψη του Ορθολογισμού

Ο Διαφωτισμός ήταν ένα ευρωπαϊκό διανοητικό κίνημα που εδράζεται στη βεβαιότητα ότι η ικανότητα του λόγου αποτελεί το κύριο εργαλείο για την κατανόηση της πραγματικότητας. Προπαρασκευάστηκε από την Αναγέννηση, οι ρίζες του ανιχνεύονται στον 17ο αιώνα (κατά τον οποίο εδραιώθηκαν πολλές επιστήμες, όπως η χημεία, γεωλογία, παλαιοντολογία, ανατομία, ιστολογία, εμβρυολογία, κ.α.) και η ανάπτυξή του σημειώνεται στα μέσα του 18ου αιώνα.

Οι οικονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές αλλαγές που συντελούνταν κατά την επαναστατική άνοδο της αστικής τάξης (μιας διαδικασίας που σφραγίστηκε με τη νίκη της αστικής επανάστασης στις Κάτω Χώρες, την Αγγλία και την Γαλλία κατά τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα, αντιστοίχως, και ολοκληρώθηκε με την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας) συνοδεύονταν από μια σειρά βαθιών ανατροπών στον χώρο της φιλοσοφικής και επιστημονικής σκέψης.

Το αναγκαστικό ενδιαφέρον για την εξυπηρέτηση της βιομηχανίας, της ναυσιπλοΐας, κλπ., έδωσε ώθηση στη συστηματική μελέτη της Φύσης και την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνικής και προκάλεσε αλλαγές που δεν άφησαν ανεπηρέαστο κανένα τομέα του επιστητού.

Σ’ αυτό το πλαίσιο διαμορφώθηκε ο Διαφωτισμός, ως διανοητικό κίνημα που:

• Eίχε έντονα ανθρωπιστικό περιεχόμενο.

• Eκφράστηκε, κυρίως, με την ιστορική συνεισφορά των Μοντεσκιέ, Ντεκάρτ, Σπινόζα, Λάϊμπντς, Βολτέρου, Ντιντερό, Ντ' Αλαμπέρ, Ρουσώ, Χόλμπαχ,κ.ά.

• Eίχε ως πυρήνα του τον ορθολογισμό και την πίστη στην πρόοδο.

• Aξίωνε αλλαγές σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης δράσης (στους πολιτικοκοινωνικούς θεσμούς, την οικονομία, την εκπαίδευση και τη θρησκεία), και

• Yπερασπιζόταν την ατομική ελευθερία ενάντια στην τυραννική διακυβέρνηση και την καταπίεση που ασκούσε η Εκκλησία.

Ο Διαφωτισμός, όντας άρρηκτα δεμένος με την διαδικασία της επαναστατικής ανόδου της αστικής τάξης (που ήταν ο βασικός φορέας των νέων ιδεών και, μέχρι εκείνη την εποχή, παρέμενε αποκλεισμένη από το σύστημα της απολυταρχίας), θα εξαντλήσει τα όρια του μαζί με την εξάλειψη των κοινωνικών αιτιών στα οποία όφειλε την ύπαρξη του.

Η αστική τάξη μετά την κατάκτηση της εξουσίας πέρασε στη φάση της οργάνωσης και της παγίωσης της: Ανάμεσα στους τρεις μεγάλους σταθμούς της αστικής επανάστασης[7] και στον πόλεμο Γαλλίας-Πρωσίας (1870-1), σημειώνεται μια γενική αναδίπλωση της αστικής τάξης σε πανευρωπαϊκή κλίμακα που στοχεύει στην διασφάλιση και την οριστικοποίηση της κατοχής της εξουσίας. Πρόκειται για μια περίοδο συντήρησης που σημαδεύεται από μια γενική και πολύμορφη απόπειρα εγκλωβισμού κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας μέσα στα όρια που επιβάλλει το συμφέρον της νέας τάξης πραγμάτων προκειμένου να εξασφαλιστεί η αέναη υπεράσπιση, εδραίωση και αναπαραγωγή της.

Η εξάντληση των επαναστατικών δυνατοτήτων και προοπτικών της αστικής τάξης θα δώσει λαβή στη συντηρητική αναδίπλωση της. Από δω και πέρα η αστική τάξη θα υπάρχει και θα δρα όχι ως τάξη εν επαναστάσει αλλά ως τάξη εν εξουσία. Και ως τέτοια, θα προσπαθήσει να επιβάλλει στην οργάνωση της συνολικής κοινωνικής ζωής ένα προσανατολισμό που θα εξυπηρετεί αυτή τη νέα πραγματικότητα. Και σ’ αυτό το πλαίσιο, συγκροτείται η νέα συμμαχία της κοσμικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας, πράγμα που ανέδειξε το τρίπτυχο «έμπορος, στρατιώτης, παπάς» σε κορυφαίο σύμβολο της καπιταλιστικής επέκτασης.

 …………………………………………………………………

■ H επάνοδος και η μαζική αποδοχή των πιο ακραίων, δημαγωγικών και επιθετικών παραφυάδων του χριστιανισμού, του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του ορθόδοξου ιουδαϊσμού, που αποδεικνύει απλώς ότι ο 20ος αιώνας που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «εποχή της λογικής» δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού.

Η θρησκεία είναι μια πανάρχαια συλλογική έκφραση της οικουμενικής διανοητικής διαταραχής που συνοδεύει το ανθρώπινο είδος σ' όλη την ιστορική του διαδρομή, που έχει ως πυρηνικό της στοιχείο την ολοκληρωτική υποταγή.[8]

Όπως θέτει το ζήτημα ο Ρίτσαρντ Ντόκινς (που, προσφάτως, ψηφίστηκε από το περιοδικό Prospect ως ένας από τους τρεις κορυφαίους διανοούμενους της εποχής μας, μαζί με τους Νόαμ Τσόμσκι και Ουμπέρτο Έκο):

• Επίκεντρο της θρησκευτικής μυθολογίας είναι ο θεός: Ο θεός των αποκαλυπτικών θρησκειών (και ιδιαίτερα ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης)  που είναι «μισογύνης, ομοφοβικός, ρατσιστής, βρεφοκτόνος, γενοκτόνος, εκδικητικός, τεκνοκτόνος, μεγαλομανής, σαδομαζοχιστής, ένας κακεντρεχής τύραννος».

• Οι προβαλλόμενες βασικές λειτουργίες της είναι ψυχο-φαρμακολογικές (ψυχο-ανακουφιστικές): «Eχουν αναφερθεί τέσσερις βασικές λειτουργίες τις οποίες εκπληρώνει η θρησκεία: εξήγηση, παραίνεση, παρηγοριά και έμπνευση. Καμιά από αυτές τις λειτουργίες δεν έχει ποτέ τεκμηριωθεί».

• Αποτέλεσμά της είναι οι διαρκείς συγκρούσεις: «Η θρησκεία προκαλεί πολέμους, ενισχύει τη μισαλλοδοξία και ασκεί κακή επιρροή στα παιδιά, τα οποία είναι ‘‘προγραμματισμένα’’ να πιστεύουν αυτά που τους λένε οι γονείς τους».

Κατά το μεγαλύτερο μέρος του 20^ου αιώνα, η ανθρωπότητα διακατεχόμενη από την αυταπάτη ότι είχε μπει οριστικά στο «βασίλειο της λογικής» δεν ήταν επιρρεπής σε ανορθόλογες διαφυγές και συνεπώς, η θρησκεία δεν αποτελούσε πρόσφορη καταφυγή.

Αλλά στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών, ανατράπηκαν αυτές οι αυταπάτες και επετράπηκε στο ανορθόλογο να εισβάλει στο προσκήνιο, με την πιο γνήσια μορφή του, τη θρησκευτική. 

Σημεία των καιρών η θριαμβευτική επάνοδος της θρησκείας στο προσκήνιο, η μαζική στροφή στο παράλογο μιας ανθρωπότητας που ξαναγυρνάει στο Μεσαίωνα, αποποιούμενη τις ευθύνες της για την εποχή του Διαφωτισμού που αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες φωτεινές σελίδες στη σκοτεινή ιστορία της.

Η επάνοδος και η μαζική αποδοχή των πιο ακραίων, δημαγωγικών και επιθετικών παραφυάδων του χριστιανικού, ισλαμικού και ιουδαϊκού φονταμελισμού (ορθόδοξος ιουδαϊσμός), αποδεικνύει απλώς ότι η θρησκεία ήταν και παραμένει το βασικότερο σύμπτωμα της οικουμενικής διανοητικής διαταραχής που συνοδεύει το ανθρώπινο είδος σ' όλη την ιστορική  του διαδρομή, ότι ο ορθολογισμός ήταν και παραμένει μια ασήμαντη βαλβίδα προστασίας απέναντι στην εγγενή σχιζοφρένεια του ανθρώπινου είδους, και ότι ο 20ος αιώνας που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «εποχή της λογικής», δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού. 

Η Ψυχοπαθολογία της Φανατικής Πίστης
Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που μπορεί να πει «εγώ» (δηλαδή είναι το μοναδική όν που έχει επίγνωση του εαυτού του και συνείδηση του γεγονότος ότι αποτελεί μια μοναδική και ανεπανάληπτη οντότητα). Παράλληλα είναι και το μοναδικό ζώο που ξέρει ότι θα πεθάνει.
Όντας λοιπόν σε υπαρξιακή αδυναμία να αποδεχθεί την αναπότρεπτη βιολογική αναγκαιότητα του θανάτου της μοναδικής και ανεπανάληπτης οντότητάς του, είναι επιρρεπής στην αποδοχή οποιονδήποτε ιδεολογικών κατασκευασμάτων που προσφέρουν τη δυνατότητα της επέκτασης της ύπαρξής του σε κάποιο ασαφές «επέκεινα».
Κι εδώ παρεμβαίνει η μεταφυσική και η θρησκεία, εν είδει ανακουφιστικού ψυχοφάρμακου, που όπως όλα τα ψυχοφάρμακα έχουν άπειρες παρενέργειες και, κατά κανόνα, αποδεικνύονται χειρότερα από την αρρώστια.

Η θρησκεία είναι ένα συλλογικό ψυχοφάρμακο που εφευρέθηκε για να υποβαθμιστεί η αγωνία του θανάτου που ταλανίζει τον άνθρωπο, ο οποίος, λόγω της νευροφυσιολογικής του δομής, είναι καταδικασμένος να υφίσταται τις συνέπειες της αντίφασης ανάμεσα στο ότι είναι το μόνο ον που έχει συνείδηση του θανάτου του και  την ασυνείδητη αδυναμία του να αποδεχτεί το πεπερασμένο της ύπαρξής του.

Σ’ αυτό το πλαίσιο διαμορφώνεται τόσο η πίστη όσο και ο ρόλος που επιφυλάσσει κάθε εκκλησία στους πιστούς της που έχει ως βάση του την τυφλή υποταγή στο «αλάνθαστο» της ηγετικής ομάδας που κατέχει κάθε φορά τη θρησκευτική εξουσία: Η εκκλησία διαχειρίζεται την πίστη και προσφέρει τη θρησκεία ως ψυχοφάρμακο με αντάλλαγμα την τυφλή υπακοή του πιστού. 

  Κλεάνθης Γρίβας

Η επάνοδος και η μαζική αποδοχή των πιο ακραίων, δημαγωγικών και επιθετικών παραφυάδων του χριστιανισμού, του ριζοσπαστικού ισλαμισμού και του ορθόδοξου ιουδαϊσμού, αποδεικνύει απλώς ότι ο 20ος αιώνας, που προβάλλεται αυτάρεσκα ως «Εποχή της Λογικής», δεν είναι παρά μια εποχή βαθύτατου σκοταδισμού.

---

[1] Κ. Σιμόπουλος: Η λεηλασία και η καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων(1993), σ. 126

[2] Κ. Σιμόπουλος: Λεηλασία και καταστροφή… (1993), σ. 127.

[3] Μάρκος ο Διάκονος, Ο βίος του αγίου Πορφυρίου, σ. 6 (στο Κ. Σιμόπουλος,Λεηλασία και καταστροφή… σ. 142)

[4] Κ. Σιμόπουλος, ο.π., σ. 142.

[5] Κ. Σιμόπουλος, ο.π., σ. 143.

[6] Κ. Σιμόπουλος: Βασανιστήρια και Εξουσία.

[7] Στις Κάτω Χώρες, την Αγγλία και την Γαλλία κατά τον 16ο, 17ο και 18ο αιώνα, αντιστοίχως.

[8] Βλ. παρ. «Το ψυχοδιανοητικό σύμπαν του φανατικού πιστού».