Υπάρχει μια τρομερή άγνοια για τον θάνατο και μια φοβερή διαστρέβλωση αυτής της έννοιας η οποία δημιουργεί ένα καταστροφικό συναισθηματικό ξεχείλωμα.
Ο συνειδητός ή ο υποσυνείδητος φόβος του θανάτου επιβλήθηκε από το παπαδαριό των μονοθεϊστικών ιερατείων, ( εβραίων - χριστιανών - μουσουλμάνων ), για να προστατεύσει τα συμφέροντα τα δικά του και των μυστικών αφεντικών του.
Τα κάθε είδους αφεντικά διαστρέβλωσαν την έννοια του θανάτου ώστε να δουλεύουμε σαν σκλάβοι και να σκοτωνόμαστε για πάρτη τους και μάλιστα με ευχαρίστηση, γιατί έτσι θα κερδίσουμε την αιώνια σωτηρία του χριστιανικού παράδεισου ή τα ουρί και τα πιλάφια του μουσουλμανικού.
Αυτή η διαστρέβλωση δημιουργεί πολλά, αυτοκαταστροφικά και καταστροφικά ενεργειακά μπλοκαρίσματα και δευτερεύοντες φόβους.
Oπoιος φοβάται τον θάνατο, φοβάται και την Ζωή.
ΔΕΝ υπάρχει θάνατος, υπάρχει ΜΟΝΟΝ Ζωή, ένα Παιχνίδι Ζωής σε δύο επίπεδα Υπαρξης, στα οποία ανεβοκατεβαίνουμε χιλιάδες φορές σαν παιχνίδι γιο-γιο.
Η Ψυχή είναι αθάνατη και δεν μπορεί να πάθει το παραμικρό γιατί είναι ο ίδιος ο Θεός.
Μετά την ολοκλήρωση της κάθε ενσάρκωσης, το σώμα που μένει στο Υλικό Πεδίο για να θρέψει τα σκουλήκια έχει την ίδια αξία με ένα σχισμένο παλιόρουχο πού πετάμε χωρίς δεύτερη σκέψη στα σκουπίδια !!
Πραγματικά πρόκειται για ένα υπέροχο και συναρπαστικό παιχνίδι αγάπης, χαράς και ενθύμησης ότι είμαστε Θεοί !!!
Η διαδικασία του θανάτου έχει να κάνει μόνο με την ενθύμηση / συνειδητοποίηση της Θεϊκής μας ταυτότητας.
Ουσιαστικά είναι η Απόλυτη Ψευδαίσθηση και οι Ανατολικοί έχουν απόλυτο δίκιο όταν λένε ότι τα πάντα είναι ψευδαισθήσεις !
Είναι το Ονειρο μας πού μετατρέψαμε σε εφιάλτη λόγω άγνοιας ή μάλλον λόγω λησμονιάς.
Από τότε που δημιουργήθηκε ο άνθρωπος κανείς άνθρωπος δεν πέθανε ή σκοτώθηκε ή κάηκε ή πνίγηκε ή δολοφονήθηκε ή σφάχτηκε ή οτιδήποτε άλλο χωρίς την θέληση του.
Ο τρόπος, ο χρόνος, ο τόπος του << θανάτου >> μας είναι ξεκάθαρα επιλογή της Ψυχής μας ανάλογα με τα μαθήματα που μόνη της έχει επιλέξει να πάρει.
Αυτοί που φεύγουν δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα γιατί μετά από κάποιο διάστημα ( κλάσματα δευτερολέπτου σε γήινο χρόνο ) θα βρίσκονται στην απόλυτη νιρβάνα του Θεϊκού Παράδεισου, στην αγκαλιά του Θεού.
Ακόμα και αν υπάρχει κάποια φαινομενική και ψευδαισθητική καθυστέρηση στο Ταξίδι προς τον Θεϊκό Παράδεισο όπως π.χ συμβαίνει με τα << πρόσγεια πνεύματα >> και αυτή σε γήινο χρόνο μετριέται σε κλάσματα του δευτερολέπτου γιατί στην Πέμπτη Διάσταση δεν υπάρχει χρόνος.
Με την ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν υπάρχει κόλαση.
Για να ακριβολογούμε, αν ένας χριστιανός πιστεύει ότι επειδή είναι κακός άνθρωπος θα πάει στην κόλαση όντως θα πάει, αλλά θα είναι μια ψευδαισθητική κόλαση, ένα δικό του νοητικό κατασκεύασμα και όταν το συνειδητοποιήσει θα ανέβει ένα πάτωμα παραπάνω και θα τακιμιάσει με τον Θεό που τον περιμένει υπομονετικά να κόψει τις θρησκευτικές μαλακίες.
Μόνον αυτοί που μένουν έχουν πρόβλημα γιατί ξεβολεύονται είτε συναισθηματικά, είτε οικονομικά.
Π.χ ή χήρα που έφαγε το παλούκι στον πισινό και θρηνεί << που με άφησες Μήτσο μου, που άφησες τα ορφανά μας >>.
Υπάρχει και κάτι ακόμα :
Βαθιά στο υποσυνείδητο ξέρουν ότι αυτός που έφυγε << περνάει ζάχαρη >>, << ζωή και κότα >> και βαθιά στο υποσυνείδητο αισθάνονται άγρια προδοσία, απόρριψη, αγανάκτηση και όλα τα σχετικά.
Στο στυλ << το καθίκι την κοπάνησε και κάνει ντόλτσε βίτα στον παράδεισο και μένα με παράτησε στον γήινο βόθρο >>
Οσον αφορά τον βόθρο του υποσυνείδητου ένα από τα χειρότερα Πρωταρχικά αρνητικά προγράμματα είναι της απώλειας και του φόβου της απώλειας.
Αλλά είναι ένα απλό πρόγραμμα.
Οταν οι αγαπημένοι μας εγκαταλείπουν την τρέχουσα ενσάρκωση τους και το Υλικό Πεδίο, το πιο άσχετο και ανόητο πράμα πού μπορούμε να κάνουμε είναι να στενοχωριόμαστε για αυτούς.
Χώρια το ότι με τον πόνο μας δημιουργούμε προβλήματα στο Ταξίδι τους και στην Εξέλιξη τους.
Εχετε αποχαιρετήσει αγαπημένους σας καθώς φεύγουν με ένα υπερπολυτελές < πλοίο τής αγάπης > για φανταστικές διακοπές σε εξωτικά νησιά ή έστω στα 12νησα ? ? Ποια ήταν τα συναισθήματα σας ?
Το καλύτερο είναι να αντιμετωπίζουμε με τον ίδιο τρόπο και τον "θάνατο" των αγαπημένων μας προσώπων !
Γνωρίζετε το έθιμο που υπάρχει στην Θράκη και σε άλλα μέρη, με το γλέντι που στήνεται στα νεκροταφεία ?
Κάποτε οι πρόγονοι μας - πριν οι παπάδες ανακαλύψουν την σούπερ-ντούπερ υπερ-μπίζνα των συγχωροχαρτίων - γνώριζαν πολύ καλύτερα από μας πως παίζεται το Παιχνίδι.
Ενα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί για τον "θάνατο" και τις Επαναγεννήσεις είναι το : "Συζήτηση με τον Θεό για τον θάνατο" εκδόσεις Δυναμική της Επιτυχίας.
Προτείνω θερμά - θερμότατα - σε κάθε άνθρωπο που έχει υπαρξιακά προβλήματα με τον θάνατο να το διαβάσει.
