Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2017

Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ

ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;

Επειδή μερικοί αμφισβητούν τα νούμερα που αναφέρω στην μεγαλύτερη γενοκτονία που διαπράχτηκε στην Ευρώπη εις βάρος των Ελλήνων από τους Βυζαντινούς κατά τον μεσαίωνα, θα ασχοληθώ επισταμένως γιατί μας αφορά άμεσα. Την γενοκτονία των Ελλήνων πολλοί λίγοι την γνωρίζουν γιατί εντέχνως παπαδαριό και Εβραιοχριστιανοί μαζί με το κράτος των Ελλήνων το οποίον έχουν αλώσει την έχουν κουκουλώσει. Μιλάμε για εξόντωση εκατομμυρίων Ελλήνων. Ο σκοπός της εξόντωσης ήταν ένας: ή αποδέχεσαι τον Χριστιανισμό ή το κεφάλι σου. Έτσι διάταζαν τα Αυτοκρατορικά διατάγματα ή αλλιώς κώδικες.

Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των Iνδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή.
Αν λάβουμε υπ' όψιν τις περιγραφές του Παυσανία που θέλοντας να δήξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια της μιας στέγης στα κεραμίδια της άλλης.
Επίσης στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, με ταχείς ρυθμούς λαοί της Μικράς Ασίας της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, εξελληνίζονταν οικιοθελώς, γιατί θαύμαζαν τους Έλληνες και ήθελαν να τους μοιάσουν. Σε λιγότερο από δυο γενεές οι εξελληνισμένοι αισθάνονταν γνήσιοι Έλληνες.
Έχουμε ακόμη ένα στοιχείο οι Ρωμαίοι διενεργούσαν απογραφές του πληθυσμού. Στις απογραφές που έγιναν προ του Κωνσταντίνου, οι Έλληνες μαζί με τους Εξελληνισμένους, ήσαν ο πολυπληθέστερος λαός της αυτοκρατορίας και υπερέβαιναν τα 40 000 000 σαράντα εκατομμύρια σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αλλά ο κύριος όγκος των ήταν στον Ελλαδικό χώρο, την Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, και την Παλαιστίνη. Aν κάνουμε μια σύγκριση με τους Τούρκους, οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στην Μ. Ασία το 1200μ.χ. υπό τον Οσμάν δεν υπερέβαιναν τις 50 000 οικογένειες σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία. Δηλαδή κάπου 500 000 Τούρκοι. Όμως σύγχρονοι Τούρκοι ιστορικοί τους υπολογίζουν γύρω στους 100 000 Τούρκους. Όποιο και να πάρουμε, το σωστό κάπου ενδιάμεσα είναι. Σήμερα οι Τούρκοι είναι 70 000 000. Ερωτώ πόσοι πρέπει να ήταν σήμερα οι Έλληνες. Ασφαλώς πρέπει να είμαστε πολύ πάνω από 150 000 000. Ναι πάνω από εκατόν πενήντα εκατομμύρια. Όμως σήμερα μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είμαστε περί τα 15 000 000. Τι λοιπόν έγινε που τα νούμερα δεν βγαίνουν. Τα καταγεγραμμένα από τις απογραφές των Ρωμαίων σαράντα εκατομμύρια Έλληνες τι απέγιναν ; μη προσπαθήσουν ορισμένοι να τα φορτώσουν στους δύο λοιμούς «πανούκλας» που ξέσπασαν το 531και το 1346μ.χ. Γιατί η πανούκλα δεν έκανε διάκριση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων.
Τι απέγιναν λοιπόν τα 40 000 000 Έλληνες: Απλούστατα, εξοντώθηκαν από τους Εβραιοχριστιανούς τους Χριστιανοπατέρες και με τις ορδές των μοναχών που είχαν οργανώσει, συνεπικουρούμενοι από τα εξοντωτικά Αυτοκρατορικά διατάγματα, που διέταζαν ή πιστεύεις ή την ζωή σου. Πως να αρνηθούν την θρησκεία των προγόνων τους οι Έλληνες και να αποδεχτούν την θρησκεία ενός κατώτερου λαού όπως πίστευαν των Εβραίων. Είναι γνωστό άλλωστε ότι οι Έλληνες έλεγαν «πας μη Έλλην είναι βαρβαρος». Εσύ που διαβάζεις αυτό το κείμενο σήμερα αν σου έλεγαν να απαρνηθείς την θρησκεία που πιστεύεις και να ασπαστείς την θρησκεία των Βουσμάνων π.χ. της Αφρικής θα το δεχόσουν;
Οι διωγμοί κράτησαν πολλά χρόνια . από το 300μ.χ. έως το 990μ.χ. με τελευταίους υποκύψαντες τους Μανιάτες. Όσοι έχουν ασχοληθεί με αυτήν την γενοκτονία υπολογίζουν τους Έλληνες και Ελληνόφωνες που εξοντώθηκαν πάνω από 20 000 000 ναι καλά είδατε είκοσι εκατομμύρια. Άλλοι εξοντώθηκαν μεμονωμένα και άλλοι ομαδικά.
Ο ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος στο ιθ 121 περιγράφει το κλίμα της εποχής. «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος πως φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή τον είδαν να κάθεται σε αρχαία ερείπια για να καταδικαστεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης, αμέτρητοι πολίτες από όλα τα σημεία της επικράτειας, πολίτες κάθε ηλικίας οδηγούνται αλυσοδεμένοι και βασανίζονται μέχρι θανάτου επειδή ήταν ελληνίζοντες»
Το πρώτο κρεουργείο που έχουμε ιστορικές αναφορές είναι της Σκυθόπολης. Εκεί στη Σκυθόπολη λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, (το πρώτο ΝΤΑΧΑΟΥ) ιδρυθέν το 341 από τον Κωνστάντιο τον Β΄ δευτερότοκο γιο του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, και με υπόδειξη του επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου. Το πότε, και τον τρόπο λειτουργίας αυτού του Χριστιανικού κρεουργείου περιγράφει ο έγκριτος Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στον 19ον τόμο, με τον τίτλο RES GESTAE LIBRI XXXI, της 31ενός τόμων ιστορίας του των χρόνων εκείνων.
Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος επικροτών την κίνηση του Γεωργίου έστειλε στη Σκυθόπολη τον αρχιγραμματέα του Παύλο, τον αποκαλούμενο και Τάρτατο, που ήταν διαβόητος για την σκληρότητά του, και επαγγελματίας εξολοθρευτής. Έτσι από κοινού Γεώργιος και Παύλος (αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα) οργάνωσαν το χριστιανικό κρεουργείο. Άγνωστος ο αριθμός των εκτελεσθέντων στα 20 χρόνια λειτουργίας του. Μέχρι που ο Ιουλιανός διέκοψε την λειτουργίας του.
Τις ανελέητες σφαγές που ακολούθησαν από τον αυτοκράτορα Ουάλη, μέσα στο βασιλικό παλάτι, αλλά και πέραν αυτού, περιγράφει ο χριστιανός ιστορικός Σωζομενός (εκκλησιαστική ιστορία κεφ. ΣΤ, 35 και 36) «όλοι σχεδόν οι έλληνες θανατώθηκαν κατόπιν διαταγής άλλοι με ξίφος και άλλοι στην πυρά ...;θανατώθηκαν επίσης σε όλη την επικράτεια οι φιλόσοφοι αλλά και όσοι απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων»
Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 7. 000 έως 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες. Η Ιερά Εξέταση της Δύσης ωχριά ενώ ο Χίτλερ φαντάζει ...;μικρός μπροστά στην αγριότητα των βυζαντινών χριστιανών και το Ολοκαύτωμα που υπέστησαν οι Έλληνες. Ο Θεοδόσιος ακόμη ένας Μεγάλος της Βυζαντινο-ορθοδοξίας θα συνεχίσει με αμείωτο ζήλο τις καταστροφές και τις σφαγές των Ελλήνων. Θα κηρύξει εκτός νόμου κάθε άλλη θρησκεία πλην της χριστιανικής και θα απαγορεύσει τους Ολυμπιακούς αγώνες για τους οποίους όλοι σήμερα οι ελληνορθόδοξοι καμαρώνουν . «Την εποχή εκείνη έγινε μεγάλη σφαγή των ελλήνων με την διαταγή που επέβαλλε να θανατώνονται άλλοι με φωτιά και άλλοι με ξίφος.» Η Ολυμπία λεηλατείται και κατεδαφίζεται ο ναός του Διός ενώ ο ιστορικός Γρηγορόβιος αναφέρει χαρακτηριστικά πως «απώλετο το τελευταίο άνθος της των Ελλήνων χώρας».
Αλλά δεν έφταναν αυτά. Ο Ι. Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί, θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος. Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν», για τους Ναούς των Ελλήνων, και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο να επιτρέψει την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου- και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου. Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : « οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής ». Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της ...; αγάπης.! Όπως γράφει ο Ζώσιμος «ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες ...;προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».
Οι διωγμοί κατά των Ελλήνων συνεχίστηκαν σε όλη την επικράτεια. Μέχρι που φθάνουμε στην αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Ο προσωπικός του ιστορικός Προκόπιος στην ανέκδοτη ιστορία του αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει, ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα ... ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος. Ο άνθρωπος αυτός, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι ... ..... Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στο θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους. Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό, θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας. Νόμιζε ότι δεν είναι φόνος να σκοτώνει ανθρώπους που κατά τύχη δεν είχαν την ίδια πίστη με αυτόν».
Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού «απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων ...;οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11) .
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται «την εποχή της ειδωλολατρείας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση»,
Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας. «τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους. Όλα αυτά προκάλεσαν μεγάλο φόβο και ο βασιλιάς όρισε τρίμηνη προθεσμία στους έλληνες να ασπαστούν την ορθόδοξη πίστη» (χρονογραφία xviii 449, 3-11), ενώ στο ίδιο έργο σ.491 ο Μαλάλας μας πληροφορεί πως το 529 ο Ιουστινιανός δίνει διαταγή να κλείσουν όλες οι φιλοσοφικές σχολές των Ελλήνων και να καούν όλα τα βιβλία τους και τα αγαλματά τους .
Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια! Οι σφαγές βεβαίως δεν περιορίστηκαν στους έλληνες αλλά και προς πάσα κατεύθυνση η οποία δεν ήταν αρεστή. Έτσι μαθαίνουμε από τον χριστιανό Προκόπιο πως «ο λαός ενωμένος κι αγανακτισμένος επαναστατεί και πυρπολεί δημόσια κτήρια αλλά και εκκλησίες και την αγία Σοφία κι ενώ ο Ιουστινιανός ετοιμάζεται να δραπετεύσει, η Θεοδώρα τον συμβουλεύει να εξοντώσει τους επαναστάτες κι έτσι σφάζονται 35000 άνθρωποι» κι όμως αυτού του είδους οι δολοφόνοι θεωρούνται μεγάλοι και άγιοι!
Ο Νικήτας Χωνιάτης στην «Χρονογραφία» περιγράφει πως δεν υπήρχε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς ακρωτηριασμούς, εξομματισμούς και φονικά σε τέτοιο βαθμό που είχε δημιουργηθεί κοινωνικό πρόβλημα αφού η Πόλη είχε γεμίσει ανάπηρους.
Στο ίδιο έργο του Χωνιάτη αλλά και από τον Ι.Ζωναρά μαθαίνουμε πως οι δημόσιες θανατώσεις κυρίως στην πυρά ήταν από τα δημοφιλέστερα θεάματα του Ιππόδρομου. Οι διαπομπεύσεις στον βυζαντινό Ιππόδρομο άγριες και αιματηρές είχαν εξελιχθεί σε λαοφιλές θέαμα όπως ακριβώς οι αρένες στην Ρώμη, με την διαφορά πως στον βυζαντινό Ιππόδρομο υπήρχε και συμμετοχή του πλήθους στον οποίο παραδίδονταν όλοι οι «παραβάτες» που σύρονταν στον Ιππόδρομο και καίγονταν ζωντανοί
Το σαθρό επιχείρημα των σύγχρονων ορθόδοξων πως ο χριστιανισμός και το Βυζάντιο παρέλαβαν τον ελληνικό πολιτισμό σε κατάσταση παρακμής και του έδωσαν νέα ώθηση όπως καταλαβαίνουμε μόνον τον γέλωτα προκαλεί.
O εκκλησιαστικός Πατέρας Σαλβιανός περιγράφοντας την αφόρητη κατάσταση στην οποία ζούσαν οι υπήκοοι του Βυζαντίου γράφει «παίρνουν από τους φτωχούς και τα τελευταία τους υπάρχοντα, οι χήρες στενάζουν και τα ορφανά ποδοπατιούνται.. Γι'αυτό τρέπονται σε φυγή ακόμη κι ευγενούς καταγωγής κι ελεύθεροι άνθρωποι ζητούν καταφύγιο στους εχθρούς, για να μην πέσουν θύματα της εξουσίας ...;» (Ιστ. Μοναχ. 16,5) .
Αν φανταστεί κανείς πως αυτή είναι και η πιο ένδοξη εποχή της αυτοκρατορίας εύκολα καταλαβαίνει πως το επιχείρημα των σύγχρονων ορθοδόξων πως ο χριστιανισμός διέσωσε τον ελληνικό πολιτισμό από την παρακμή είναι για γέλια και για κλάματα. Η διακεκριμένη βυζαντινολόγος καθηγήτρια στην έδρα βυζαντινολογίας των Παρισίων, Ε. Γλυκατζή-Αρβερελ στο «ιδεολογικό υπόβαθρο του Βυζαντίου» αναφέρει χαρακτηριστικά «το κράτος του Βυζαντίου είναι τον 12 αι. μ.Χ. για τους περισσότερους υπηκόους ένας θεσμός αδικίας και διαφθοράς ...;ο Νικήτας Χωνιάτης αναφέρει πως οι βυζαντινοί χαίρονταν με την καταστροφή της Πόλης (από τους σταυροφόρους) πολλοί κάτοικοι μάλιστα λεηλατούσαν τα μοναστήρια και το Πατριαρχείο ...;δεν ήταν λίγες οι φορές που οι βυζαντινοί πληθυσμοί συνεργάζονταν και πολεμούσαν στο πλευρό των Τούρκων ή των Βούλγαρων ενάντια στην Κωνσταντινούπολη».
Καταλαβαίνουμε πως η παρακμή, η εξαθλίωση και ο σκοταδισμός στο Βυζάντιο ήταν ένα φαινόμενο καθολικό και διαχρονικό. Στο ίδιο βιβλίο η κ.Γλυκατζή δείχνει ξεκάθαρα τον ιδεολογικό προσανατολισμό του Βυζαντίου «η Κωνσταντινούπολη ονομάζονταν Νέα Ρώμη ή Νέα Ιερουσαλήμ ή Νέα Σιών, ποτέ όμως Νέα Αθήνα ...;μόλις τον 12 αι.μ.Χ. αρχίζει και ακούγεται πάλι ο απαγορευμένος όρος 'Ελλην ακριβώς δηλαδή όταν οι Λατίνοι αρχίζουν να γίνονται κίνδυνος και οι βυζαντινή εξουσία αναζητεί μία ιδεολογική ταυτότητα που να ξεχωρίζει από τους Λατίνους και γίνεται για πρώτη φορά το πάντρεμα έλλην-ορθοδοξία» αλλά όπως θα δούμε παρακάτω αυτή η στροφή των βυζαντινών διανοούμενων προς την αρχαία Ελλάδα θα πολεμηθεί αγρίως από την Εκκλησία. .
Οι Κρητικοί, πιστοί ακόμη στη θρησκεία των προγόνων τους, και διαβλέποντας τις άγριες διαθέσεις των ορθόδοξων Βυζαντινών, ζητούν τη βοήθεια των Αράβων, αλλά βοήθεια που φθάνει είναι ασήμαντη. Με πρωταγωνίστρια την ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη αναλαμβάνουν μόνοι τους την υπεράσπιση της πατρίδος τους. Το 961 οι Βυζαντινοί με το πρόσχημα να ελευθερώσουν την Κρήτη από τους Άραβες, πνίγουν στο αίμα τους Κρητικούς, απολογισμός πάνω από 200 000 νεκροί.
Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 που υπέκυψαν τελευταίοι οι Μανιάτες.
Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη. Αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς. Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός, με μια τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας. Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος. Και λέει ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε «δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους έλληνες στοχαστές, που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα». Με το χαμό των ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους.
Ο Ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός. Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν. Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν. Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων.
Είναι μέγα λάθος το Βυζαντινό κράτος που αποδεκάτισε τους Έλληνες να το θεωρούμε Ελληνικό κράτος, επειδή η γλώσσα του ήταν τα Ελληνικά. Πρέπει να γνωρίζετε ότι κανένας Αυτοκράτορας του δεν ήταν Έλληνας, και κανένας Αυτοκράτορας δεν είχε Ελληνική συνείδηση, πλην του Ιουλιανού που δεν ήταν Έλληνας αλλά είχε Ελληνική συνείδηση, και σε κάθε ευκαιρία ομολογούσε «Ειμί Έλλην». ακόμα και οι Παλαιολόγοι, δεν ήταν Έλληνες. Η πραγματικότητα αυτή ανάγκασε τον Γεώργιο Γεμιστό, σε προσφώνηση του, περί το 1420, προς τον Αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, να του πει επί λέξει «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».

Πηγή:
Ιωαννης Θεοδωροπουλος

Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017

ΒΥΖΑΝΤΙΟ - ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ. ΟΙ ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΝΟΥ

Το Βυζάντιο, που δεν ήταν παρά η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, καθιέρωσε με ωμή βία τον χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. Ο χριστιανικός κόσμος ποτέ δε θέλησε να παραδεχτεί το βίαιον της υπόθεσης, παρ’ όλο που ατέλειωτες ιστορικές μαρτυρίες, γραπτές και αρχαιολογικές, βοούν προς αυτή την κατεύθυνση. Υπάρχουν όμως κι έντιμοι χριστιανοί οι οποίοι το αναγνωρίζουν. Θα αναφέρουμε μια τέτοια περίπτωση:

Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,

«Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».

(Για περισσότερα βλ. στην παρούσα ιστοσελίδα το άρθρο «ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΙΑΙΗ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ»).

Ωστόσο είναι άξια απορίας τα φρικτά βασανιστήρια κι οι απάνθρωπες ποινές που εφαρμόστηκαν, καθ’ όλη τη διάρκεια της αυτοκρατορίας αυτής, παρ’ όλα τα «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» και τα «καλώς ποιείται τοις μισούσιν υμάς». Όπως και να το κάνουμε, θρησκεία της αγάπης λέγεται. Κι όμως. Οι φρικαλεότητες εκτινάχθηκαν σε απίστευτα ύψη. Η απανθρωπιά των Βυζαντινών μας προκαλεί τεράστιο δέος και τρομερή κατάπληξη για το απίστευτο μέγεθος της διαστροφής, στην οποία μπορεί να περιέλθουν ανθρώπινα όντα.

   Όλα τα στοιχεία που θα παραθέσουμε είναι από το ανεκτίμητο βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου «ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ».

Ότι θα ακολουθήσει εδώ τυγχάνει προϊόν αντιγραφής από το προαναφερθέν βιβλίο. Θέτουμε υπ’ όψιν των αναγνωστών ότι τίποτε απολύτως δεν αναφέρει ο εν λόγω συγγραφέας χωρίς να το τεκμηριώσει και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις με αρκετά και ικανά ιστορικά ντοκουμέντα, τα οποία παραθέτει στις πάμπολλες υποσημειώσεις. Πρόκειται για ένα άκρως επιστημονικό έργο. Επίσης πρέπει να αναφέρουμε ότι το βιβλίο είναι ογκωδέστατο, ότι καλύπτει όλες τις ιστορικές περιόδους και πολιτισμούς και ότι όσα θα αποσπάσουμε εδώ τυγχάνουν ψήγματα του όλου έργου.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

   Στο Βυζάντιο άναψαν οι πρώτες πυρές για την θανάτωση αιρετικών και μάγων. Στο Βυζάντιο η πρώτη Ιερά Εξέταση. Καινούργιες μέθοδοι βασανισμού και εκτελέσεων εφαρμόζονται για κατάδικους και εχθρούς της εξουσίας. Όλα αυτά μαζί με τη διαφθορά του συστήματος, συνθέτουν μια τοιχογραφία φρίκης και τρόμου. Η κατάκτηση και η διατήρηση της αυτοκρατορικής ηγεμονίας, γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός, γινόταν «φόνοις και αίμασιν»...
   Βασάνιζε η αυτοκρατορική εξουσία, βασάνιζε και η πατριαρχική. Με την ίδια αγριότητα. Οι βασανιστές του πατριαρχείου συναγωνίζονταν τους βασανιστές του παλατιού σε σκληρότητα και εφευρετικότητα.
   Η αγριότητα των βυζαντινών ηθών, ο σαδισμός και οι εκδικητικές επινοήσεις στους βασανισμούς εξεικονίζονται στα κείμενα των χρονογράφων. Αναρωτιέται ο Νικήτας Χωνιάτης ποιός από τους πασίγνωστους τύραννους της αρχαιότητας υπήρξε τόσο θηριώδης όσο οι σύγχρονοί του ηγεμόνες. Μήπως ο Καμβύσης ή ο Ταρκύνιος, μήπως ο Έχετος ή ο Φάλαρις;

   Δεν είναι επομένως περίεργο που πολλοί αυτοκράτορες χαρακτηρίζονται από Βυζαντινούς συγγραφείς αίσχιστοι, παμμίαροι, δυσεβείς, θεοβδέλυκτοι, ωμότατοι, ανόσιοι, τρισάθλιοι, θηριώδης, αιμοχαρείς, θεομισείς, αλιτήριοι, παλαμναίοι (δηλ. δολοφόνοι, βδελυροί).

   Οι ποινές στους Βυζαντινούς χωρίζονταν σε τρεις κατηγορίες. Σε εκείνες που συνεπάγονταν θάνατο, στις σωματικές ποινές και σε κείνες που όριζαν χρηματική αποζημίωση. Στις κεφαλικές ανήκαν αρχικά ο αποκεφαλισμός, η πυρά, η κρεμάλα, ο απαγχονισμός, ο καταποντισμός, ο λιθοβολισμός κι ακόμα η εξορία, ο περιορισμός και η δουλεία. Αργότερα θα προστεθούν στις θανατικές ποινές η εκτύφλωση, ο ακρωτηριασμός και το μεταλλισθήναι – ισόβια καταναγκαστικά έργα στα μεταλλεία.

Απέραντη ποικιλία αυθαίρετων βασανισμών και μαρτυρικών θανατώσεων. Ψήσιμο στη θράκα, εκδορά, θανάτωση σε κοχλαστό νερό, βραστό λάδι ή αναλειωτή πίσσα, ανασταύρωση, παλούκωμα, κατόρυξη, πυρωμένα σίδερα, φαρμάκωμα, ακόμα και ευνουχισμός.

   Ο τεράστιος αριθμός των ακρωτηριασμών στο Βυζάντιο φαίνεται και από τα παρωνύμια που δίνονταν σε όσους είχαν υποστεί ρινοτομία, αποκοπή αφτιών, χεριών κλπ, Κοψόρρινος, Αργυρομύτης, Ασημομύτης, Χαλκομύτης – επειδή τα θύματα αντικαθιστούσαν την κομμένη ή πλαγιασμένη μύτη με ομοίωμα, ένα είδος θήκης από μέταλλο – Κουτσομύτης, Κουτσοχέρας, Κουτζοδάκτυλος, Δερμοκαΐτης. Κι ακόμα το όνομα Γάλλος που σημαίνει τον «αποτετμημένον τα αιδοία», τον ευνούχο.

   Οι Βυζαντινοί αναζητούσαν και θεωρητική κάλυψη των ακρωτηριασμών και των εκτυφλώσεων, που κυριαρχούσαν στον κολασμό των πολιτικών, κυρίως, εγκλημάτων, με θεολογικά επιχειρήματα και αναγωγές στα ιερά κείμενα. Επιστράτευαν λ.χ. την ίδια τη διδασκαλία του Χριστού, τα ευαγγελικά ρήματα.

   Βγάλε το μάτι σου, κόψε το χέρι σου ή το πόδι σου αν σε σκανδαλίζει. Καλύτερα κουτσός ή κουλός παρά αρτιμελής και κολασμένος – «και εάν σκανδαλίζει σε η χειρ σου, απόκοψον αυτήν. καλόν σοι εστί κυλλόν εις την ζωήν εισελθείν, ή τας δύο χείρας έχοντα απελθείν εις την γέενναν, εις το πυρ το άσβεστον... και εάν ο πούς σου σκανδαλίζει σε, απόκοψον αυτόν. καλόν εστί σοι εισελθείν εις την ζωήν χωλόν, ή τους δύο πόδας έχοντα βληθήναι εις την γέενναν... και εάν ο οφθαλμός σου σκανδαλίζει σε, έκβαλε αυτόν. Καλον σοι κλπ.». (Μαρκος, θ΄, 43-47).

   Αλλά και στον Ματθαίο ε΄, 29: «ει δε ο οθφαλμός σου ο δεξιός σκανδαλίζει σε, έξελε αυτόν και βάλε από σου. Συμφέρει γαρ ίνα απόληται εν των μελών σου, και μη όλον το σώμα σου βληθή εις γέενναν. Και ει η δεξιά σου χειρ σκανδαλίζει σε, έκκοψον αυτήν και βάλε από σου».

   Και μιά άλλη, νομικοθεολογική αυτή τη φορά, θεμελίωση. Η εκτύφλωση και οι ακρωτηριασμοί αντικαθιστούν τη θανατική ποινή δίνοντας στον δράστη του εγκλήματος την ευκαιρία να μετανοήσει... πρόκειται φυσικά για σοφιστικές προφάσεις και υποκριτικές δικαιολογίες. Οι ακρωτηριασμοί και οι εκτυφλώσεις είναι η φρικαλεότερη μορφή βασανισμού, χειρότερη ποινή κι από τον θάνατο γιατί καταδικάζει το θύμα σε ισόβια δυστυχία.

   Με τη συχνότητα, πολλαπλότητα και έκταση που παρουσιάζονται στο Βυζάντιο οι αποτρόπαιες αυτές τιμωρίες, δημιουργούν τη εντύπωση πνεύματος διαστροφής και κύματος βαρβαρότητας...

ΧΕΙΡΟΚΟΠΙΑ

Ήταν η πιο συνηθισμένη ποινή, για όποιους έγδυναν νεκρούς, παραχάραζαν νομίσματα, έκοβαν ξένο αμπέλι, πυρπολούσαν αποθήκες, γκρέμιζαν φράχτες, όποιος ξέκοβε κοπάδι από βοσκοτόπι ή μαντρί, προκαλούσαν βαρύ τραύμα με γροθιά, έπαιζαν ζάρια κ.ά. Από τις αρχές του Η΄ αιώνα οι ακρωτηριασμοί, με την ένταξή τους στην ποινική νομοθεσία, κατάντησαν ένα οικτρό φαινόμενο του βυζαντινού καθημερινού βίου. Σε ορισμένες περιόδους έπαιρναν διαστάσεις τρομακτικές. Σε κάθε βήμα συναντούσε κανείς ανθρώπους με κλαδεμένα μέλη.

ΡΙΝΟΤΟΜΙΑ

   Ήταν ο ποιο συνηθισμένος ακρωτηριασμός. Θύματα ακόμα και αυτοκράτορες. Επιβαλλόταν για πολλά και ποικίλα εγκλήματα, πολιτικά και του κοινού δικαίου, και έπληττε άτομα όλων των τάξεων, κρατικούς αξιωματούχους, κληρικούς και απλούς πολίτες. Αποτελούσε είδος βασανιστηρίου αλλά και ηθικής, κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης σε περιόδους εσωτερικών αναστατώσεων ή θρησκευτικής διαμάχης, όπως στα χρόνια της εικονομαχίας. Επιβαλλόταν συνήθως στους δίγαμους, αιμομίκτες, πορνεύοντες σε μοναστήρι, βιαστές, απαγωγείς κοριτσιού κ.ά.

   Επιβαλλόταν και στους μοιχούς μαζί με ξυλοδαρμό δημόσιο και κούρεμα ατιμωτικό. Σε περίπτωση μοιχείας ελεύθερης με δούλο η γυναίκα μαστιγωνόταν, κουρεύονταν και έχανε τη μύτη της ενώ ο δούλος καιγόταν ζωντανός ή θανατώνονταν με ξίφος.

   Ρινοτομία στους Βυζαντινούς δεν σήμαινε πάντοτε αποκοπή της μύτης με μαχαίρι, κλάδεμα από τη ρίζα, όπως γινόταν επί τουρκοκρατίας. Έκοβαν με μια κοφτερή λαβίδα, ψαλίδιζαν δηλαδή, μόνο τον χόνδρο που χωρίζει τους δύο ρώθωνες. Έτσι η μύτη, χωρίς το εσωτερικό υποστήριγμα, έγερνε στο πλάι. Η αποκοπή του χόνδρου γινόταν από χειρουργό.

ΓΛΩΣΣΟΤΟΜΙΑ

Ποινή επί ψευδορκία.

ΤΑΥΤΟΠΑΘΕΙΑ

Πολλές φορές, έκοβαν το μέλος του σώματος που είχε προκαλέσει την εγκληματική πράξη ή επέβαλλαν την ταυτοπάθεια. Έκοβαν την γλώσσα του ψεύδορκου, έρριχναν στην πυρά τον εμπρηστή και φούρκιζαν τον φονιά ληστή στο σημείο ακριβώς που έγινε η ανθρωποκτονία.
0 χρονογράφος Γεώργιος Κεδρηνός αναφέρεται στον βαρύ κολασμό με τη μέθοδο της ταυτοπάθειας μιας ομάδας αρρενοφθόρων (παιδεραστών) στον δεύτερο χρόνο της βασιλείας του Ιουστινιανού. Ανάμεσά τους και δύο επίσκοποι, ο Ησαΐας ο Ρόδιος και ο Αλέξανδρος Διοσπόλεως Θράκης. Ακρωτηριασμός των γεννητικών μορίων, έμπηξη μυτερών καλαμιών στην ουρήθρα, γύμνωση, περιαγωγή στους δρόμους, θάνατος.

ΚΑΥΛΟΚΟΠΙΑ

Ήταν θανατηφόρα εξαιτίας της αιμορραγίας που προκαλούσε. Με αποκοπή των γεννητικών οργάνων κολάζονταν και οι κτηνοβασία. Βλ. ταυτοπάθεια. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα χρησιμοποιούσαν την απειλή αποκοπής των γεννητικών μορίων ως όπλο τρομοκρατίας ή εκδικητικό μέσο εναντίον των αντιφρονούντων και μη υπάκουων. Για να εξοντώσει έναν επίφοβο εχθρό το αυτοκρατορικό ζεύγος έδινε εντολή να χαλκευθεί κατηγορία για παιδεραστία, με συνέπεια τον άμεσο ακρωτηριασμό του. Αυτή την τύχη είχε κάποιος Βασιανός που τόλμησε να μιλήσει σαρκαστικά για την Θεοδώρα.

ΕΚΤΥΦΛΩΣΗ

Στο Βυζάντιο τους ακρωτηριασμούς ακολουθεί σε συχνότητα η εκτύφλωση. Ως ποινή, βασανιστήριο, ανταπόδοση, ως προληπτικό ή κατασταλτικό μέτρο η εκτύφλωση κυριαρχεί στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο επί αιώνες με την τραγικότητα και τη φρίκη που προκαλεί. Η ευκολία προσφυγής σ’ αυτή την αποτρόπαιη τιμωρία ή εκδίκηση εξεικονίζει, περισσότερο από κάθε άλλο κοινωνικό χαρακτηριστικό βίας και ανομίας, τα ήθη του Βυζαντίου.

   Κολασμός για τα εγκλήματα κατά της εξουσίας η εκτύφλωση είχε καταντήσει καθημερινό φαινόμενο εξαιτίας των μόνιμων εσωτερικών αναστατώσεων και των αδιάκοπων πολέμων, εξωτερικών και εμφύλιων, της πολιτικής διαφθοράς, των αναρίθμητων ανταρσιών, στάσεων και στρατιωτικών κινημάτων, των πραξικοπηματικών ανατροπών, της εξοντωτικής θρησκευτικής διαμάχης, του ανταγωνισμού των φατριών και της αρχομανίας...

Θύματα αυτοκράτορες, πατριάρχες, στρατηγοί, βασιλόπαιδες, αξιωματούχοι. Αλλά και ιερόσυλοι, αιρετικοί και μάγοι...

Η εκτύφλωση προβλεπόταν αρχικά από την νομοθεσία αλλά μόνο για τους ιερόσυλους. Με αυτοκρατορική, ωστόσο, εντολή ή συγκατάθεση θα επεκταθεί αυθαίρετα και στα εγκλήματα καθοσιώσεως, για κάθε δηλαδή επιβουλή κατά της εξουσίας και του βασιλικού οίκου... Ο αυτοκράτορας, επίγειος εκπρόσωπος του θεού, ενσαρκώνει το ιερό και όσιο, όποιος επιβουλεύεται τον μονάρχη και την εξουσία προσβάλλει τα ιερά και τα όσια, ασεβεί στο θείο, είναι επομένως ιερόσυλος...

Δεν περνούσε μέρα στην Κωνσταντινούπολη χωρίς εξομματισμούς και φονικά, γράφει ο Νικήτας Χωνιάτης. ... η βασανιστική αυτή ποινή εφαρμοζόταν με δύο τρόπους. Ο πρώτος, με πυρωμένο σίδερο που κρατούσε ο δήμιος μπροστά στα μάτια του θύματος. Ο δεύτερος, με τη χρησιμοποίηση αιχμηρών αντικειμένων ή με κάποιο καυτό ή κοχλαστό υγρό.

   Οι Βυζαντινοί συνήθιζαν και τις ομαδικές τυφλώσεις αιχμαλώτων. Κορυφαίο παράδειγμα, ίσως το πιο μαζικό και βάρβαρο της ιστορίας, η εκτύφλωση 15.000 Βουλγάρων στρατιωτών του Σαμουήλ, ύστερα από την μάχη του Μελένικου, το 1014.

ΚΑΨΙΜΟ «ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ» ΚΑΙ «ΜΑΓΩΝ».

Συχνότατες ήταν και οι θανατώσεις στην πυρά. Φαίνεται μάλιστα πως το Βυζάντιο έχει το προβάδισμα στο κάψιμο των «αιρετικών» και «μάγων». Στη Δύση οι φωτιές άρχισαν να φουντώνουν ύστερα από την περίφημη βούλα του πάπα Ιννοκέντιου Δ΄ «ad extirpanda», - για το «ξερίζωμα των αιρέσεων – μόλις το 1252. Αλλά αιώνες πριν, στο Βυζάντιο, είχε οργανωθεί – επί Ιουστινιανού – ειδική κρατική υπηρεσία με αποστολή την ανακάλυψη και εξόντωση αιρετικών.

Ο επικεφαλής αυτής της υπηρεσίας – της πρώτης στον χριστιανικό κόσμο – που υπήρξε εγκληματική όσο και η μεσαιωνική Ιερά Εξέταση, ονομαζόταν κοιαίστωρ – από το λατινικό quaestor – εξεταστής, ανακριτής.

Όπως αργότερα οι ιεροεξεταστές στη Δύση, οι Βυζαντινοί κοιαίστορες φυλάκιζαν, βασάνιζαν και θανάτωναν υπόπτους χωρίς διατύπωση κατηγορίας, χωρίς μάρτυρες, χωρίς αποδεικτικά στοιχεία και, φυσικά, χωρίς δίκη. Τα πάντα ήταν σκότος. Ήταν μια μέθοδος αφανισμού των ανυπάκουων και συγχρόνως επιχείρηση κερδοσκοπίας. Γιατί η καταδίκη αιρετικού συνεπαγόταν δήμευση της περιουσίας του. (Στη συνέχεια αναφέρονται συγκεκριμένες περιπτώσεις από συγγραφείς και χρονογράφους της εποχής) .

ΚΑΨΙΜΟ ΒΙΒΛΙΩΝ

Το Βυζάντιο έχει και ένα άλλο θλιβερό προβάδισμα. Τη δημόσια ρίψη στην πυρά ανεπιθύμητων βιβλίων. Διαπομπεύονταν – «περιβωμίζονταν» - μάλιστα και οι κάτοχοί τους στους δρόμους της «βασιλεύουσας». Ήταν η εποχή που απαγορεύτηκε η διδασκαλία της φιλοσοφίας και έκλεισαν – το 529 με εντολή του Ιουστινιανού – οι αθηναϊκές σχολές. Όπως μας πληροφορεί ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλαλάς ρίχτηκαν στην πυρά ελληνικά βιβλία των κλασσικών και μετακλασσικών χρόνων και έργα τέχνης πολυμίσητα για τη νέα θρησκεία.

   Δεν είναι το μοναδικό περιστατικό. Το 724 ο εικονομάχος αυτοκράτορας Λέων Γ΄ πρόσταξε να πυρποληθεί η περίφημη Οικουμενική Σχολή, το ανώτατο πνευματικό ίδρυμα της εποχής, όπου στεγαζόταν η μεγαλύτερη βιβλιοθήκη του Βυζαντίου, επειδή οι δάσκαλοι του εκπαιδευτηρίου αρνήθηκαν να γνωματεύσουν εναντίον της λατρείας των εικόνων.

   Οι χρονογράφοι Κεδρηνός, Ζωναράς, Γλυκάς και Μανασσής βεβαιώνουν ότι ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή να κυκλωθεί από ένοπλους στρατιώτες το κτίριο κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς και να απαγορευθεί η έξοδος του προσωπικού από τη Σχολή, με αποτέλεσμα να καούν όχι μόνο οι θησαυροί της βιβλιοθήκης αλλά και οι διδάσκαλοι.

   Εφτά περίπου αιώνες αργότερα, το 1463, δέκα χρόνια μετά την άλωση, ο πατριάρχης Γεννάδιος (Γεώργιος Σχολάριος) έκαψε το βιβλίο του Πλήθωνος (Γεμιστού) «Νόμοι», εξαιτίας εισηγήσεών του για πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις. Έτσι εγκαινίασε η Εκκλησία τη δράση της μετά τον σκλαβωμό του Γένους...

ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ ΩΣ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΑ

Οι Βυζαντινοί είναι οι πρώτοι που χρησιμοποίησαν κρατουμένους ως πειραματόζωα για ιατρική έρευνα. Έχουν, δηλαδή, τα πρωτεία στα λεγόμενα επιστημονικά βασανιστήρια. Ο Θεοφάνης μας πληροφορεί ότι επί Βασιλείου Β΄ Βυζαντινοί πράκτορες πήγαν στη Βουλγαρία με αποστολή την απαγωγή ενός χριστιανού εξωμότη. Οι πράκτορες κατόρθωσαν να τον αρπάξουν και να τον μεταφέρουν δέσμιο στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί, αφού του έκοψαν χέρια και πόδια, κάλεσαν τους γιατρούς. Κι εκείνοι τον άνοιξαν ζωντανό με τα νυστέρια τους από τα γεννητικά όργανα ως το στέρνο για να μάθουν τα μυστικά του ανθρώπινου σώματος.

ΔΙΑΠΟΜΠΕΥΣΗ

   Η διαπόμπευση, η ατιμωτική δηλαδή περιαγωγή καταδίκου στους δρόμους και η παράδοσή του στη χλεύη, στους ονειδισμούς αλλά και στις βάναυσες επιθέσεις του όχλου ήταν το κατ’ εξοχήν βυζαντινό βασανιστήριο. Άγριος βασανισμός ψυχικός και σωματικός γιατί η περιφορά των θυμάτων στην Αγορά συνοδευόταν όχι μόνο από τον ηθικό εκμηδενισμό τους, με τις λοιδορίες και τις προσβολές αλλά και από βιαιοπραγίες και κάθε λογής κακώσεις.

   Δεν ήταν «ιδία ποινή», αποκλειστική δηλαδή η διαπόμπευση, αλλά προσθετική, συμπληρωματική και εφαρμοζόταν πριν από την τελική τιμωρία – πριν από τη φυλάκιση, τον ακρωτηριασμό, την εκτύφλωση ή τη θανάτωση...

   Πριν από την διαπόμπευση, τον «θρίαμβο» όπως την αποκαλούσαν χλευαστικά, μαστίγωναν σκληρά τον κατάδικο, τον κούρευαν «εν χρω», τον ξύριζαν (μαλλιά, γένεια, μουστάκι, φρύδια), μουτζούρωναν το πρόσωπό του με καπνιά ή το άλειφαν με πίσσα, τον στεφάνωναν με μια πλεξάνα σκόρδα, τον τύλιγαν με βρωμερά άντερα από το χασαπιό, κρεμούσαν στο λαιμό του σαπιοκοιλιές και στους ώμους του κουδούνια.

   Κατά την πάνδημη περιαγωγή του στους δρόμους και στην αγορά ή στον Ιππόδρομο κάθιζαν το θύμα γυμνό ή ημίγυμνο σε γάιδαρο, παλιομούλαρο, ψωριασμένη καμήλα, ακόμα και σε γελάδα ανάστροφα και το υποχρέωναν να κρατάει την ουρά του υποζυγίου.

   Στην πομπή που σχηματιζόταν προπορεύονταν σαλπιγκτές και διαλαλητές. Και το πλήθος των συγκεντρωμένων περίεργων του πετούσαν στο πρόσωπο λάσπες και ανθρώπινες ακαθαρσίες, άδειαζαν πάνω του δοχεία με ούρα, τον χτυπούσαν στο στόμα με βορβορώδη εντόσθια σφαγίων. Μουτζούρωναν παλάμες και δάκτυλα με την καπνιά και τη γάνα των τσουκαλιών και των τζακιών, ζύγωναν τον «γαϊδουροκαθισμένο» και τον πασάλειβαν. Τον έφτυναν, τον πετροβολούσαν, τον χτυπούσαν με ραβδιά και μαστίγια, τον έβριζαν, τον λοιδορούσαν.

   Διαπομπεύονταν γιατροί που δεν εφάρμοζαν καλή θεραπεία με αποτέλεσμα να πεθάνει ο ασθενής. Ανάγκαζαν, μάλιστα, τον άτυχο Ασκληπιάδη να κρατάει κατά την περιαγωγή δοχείο νυκτός....

   Ακόμα και εκταφές και διαπομπεύσεις νεκρών γίνονταν στην Κωνσταντινούπολη. Όπως το πτώμα του αυτοκράτορα Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου που ύστερα από τη δολοφονία στο ναό σύρθηκε – το 820 – στους δρόμους και ρίχτηκε στον Ιππόδρομο. Ξέθαψαν τον πατριάρχη Ιωάννη «μετά του ωμοφορίου» και έφεραν τα λείψανά του στον Ιππόδρομο σε ήμέρα αγώνων. Εκεί, μπροστά στο πλήθος, αφού αποκάλυψαν και μαστίγωσαν τον σκελετό – «έτυψε μαγκλάβια» - τον έκαψαν.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΦΡΙΚΑΛΕΟΤΗΤΕΣ

   Μετά το πραξικόπημα και τον αποκεφαλισμό του στρατηγού Αλέξιου Βρανά ο αυτοκράτορας Ισαάκιος Άγγελος πρόσταξε να περιαχθούν στους δρόμους της Πόλης το κεφάλι του κι ένα πόδι καρφωμένα σε παλούκια. Αλλά δεν αρκούσε η εκπόμπευση των λειψάνων του στασιαστή. Κατά την διάρκεια του επινίκιου γεύματος στο παλάτι ο αυτοκράτορας ζήτησε το κεφάλι του Βρανά και το κύλησε στο πάτωμα ανάμεσα στους συνδαιτημόνες. Άρχισαν τότε όλοι να το λακτίζουν πέρα – δώθε, «δίκην σφαίρας», όπως γράφει ο Ν. Χωνιάτης, που περιορίζεται να χαρακτηρίσει την πράξη του αυτοκράτορα «επεισόδιον ουκ ευπρεπές».

   Ο Αλέξιος Κομνηνός έβρασε κάποιον σε καζάνι και έστειλε ύστερα το πτώμα του στους οικείους του μέσα σε μεγάλο κοφίνι. Άλλον έκλεισε σε σακί και τον πέταξε στη θάλασσα. Για τον αρχηγό όμως των στασιαστών ήταν πιο εφευρετικός. Πρόσταξε να ετοιμάσουν ένα χαλκωματένιο στέμμα, άνοιξε τέσσερες τρύπες γύρω – γύρω, στερέωσε το «διάδημα» στο κεφάλι του θύματος και έμπηξε με σφυρί τέσσερα σιδεροκάρφια από τις τρύπες στο κρανίο...

   Οι αυτοκρατορικοί δήμιοι άλειφαν τα γένια και τα μουστάκια του δεμένου χεροπόδορα θύματος με κηρέλαιο και έβαζαν φωτιά με αποτέλεσμα να καίγεται το κεφάλι σαν αλειμματοκέρι. Άλλοτε, αντί κηρέλαιο, χρησιμοποιούσαν πίσσα και ελαιόλαδο.

   Κατά την περίοδο των ενδοχριστιανικών διενέξεων οι αντιμαχόμενες μερίδες συναγωνίζονταν σε βασανισμούς και κακουργίες, απαράλλαχτα όπως κατά τους θρησκευτικούς πολέμους στη Δύση. Έγδαραν λ.χ. το γενειοφόρο τμήμα του προσώπου ενός μοναχού βγάζοντας το δέρμα μαζί με τα γένεια (υπενθυμίζουμε ότι όλες οι πληροφορίες στο βιβλίο του Σιμόπουλου είναι τεκμηριωμένες και ότι από τις αποτρόπαιες αυτές πράξεις που αναφέρει μόνο ένα μέρος αντιγράφουμε εδώ).

   Η Θεοδώρα βασάνιζε τους εχθρούς της τυλίγοντας και σφίγγοντας με βούνευρο το κεφάλι τους τόσο πολύ που έβγαιναν τα μάτια από τις κόχες.

ΓΔΑΡΣΙΜΟ ΖΩΝΤΑΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ο δρουγγάριος των βυζαντινών πλωίμων (στόλαρχος) Νικήτας Ωορύφας (Θ΄ αιώνας), που διακρίθηκε στις εκστρατείες κατά των Αράβων πειρατών, όταν αιχμαλώτιζε χριστιανούς εξωμότες στα εχθρικά καράβια, τους έγδερνε ζωντανούς. Χάραζε το δέρμα στον αυχένα και τραβούσε με δύναμη λωρίδες ως τις φτέρνες.

ΒΡΑΣΙΜΟ ΣΕ ΚΟΧΛΑΣΤΗ ΠΙΣΣΑ

Ο προηγούμενος Ωορύφας άλλους εξωμότες κρεμούσε με τροχαλία πάνω σε καζάνια με κοχλαστή πίσσα και τους άφηνε, χαλαρώνοντας τα σχοινιά, να βυθιστούν λέγοντας πως τους βαφτίζει στη νέα θρησκεία τους.

ΑΝΑΣΚΟΛΟΠΙΣΜΟΣ – ΠΑΛΟΥΚΩΜΑ

   Η περιγραφή που ακολουθεί είναι από τον Σερραίο συγγραφέα Γιώργο Καφταντζή και αναφέρεται στο βιβλίο του «Η ΣΕΡΡΑΪΚΗ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΣΥΝΑΔΙΝΟΥ», έκδ. της Μητροπόλεως Σερρών 1989.

   «Το παλούκωμα (φούρκισμα, ανασκολοπισμός) γίνονταν δημόσια και σε θέση περίοπτη με τον εξής τρόπο. Έπαιρναν μια μακριά ως 3 μέτρα σούβλα σιδερένια ή ξύλινη με σιδερένια μύτη, την οποία κουβαλούσε ο κατάδικος στον ώμο ως τον τόπο του απαίσιου μαρτυρίου. Εκεί τον ξάπλωναν καταγής μπρούμυτα γυμνό μέχρι τη μέση και χειροπόδαρα με ανοιγμένα σκέλια. Ύστερα ο μπόγιας αφού ξέσχιζε το πανταλόνι και φάρδαινε με το μαχαίρι την τρύπα του απευθυσμένου, έχωνε τη σούβλα αλοιμένη λίπος για να γλιστρά και χτυπώντας σιγανά προσέχοντας να μη βλάψει βασικά όργανα όπως τα έντερα, καρδιά, πλεμόνια, την έβγαζε από το πίσω μέρος της δεξιάς πλάτης..»

ΣΥΝΤΡΙΒΗ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΣΕΩΝ

ΑΠΟΚΟΠΗ ΤΩΝ ΤΕΝΟΝΤΩΝ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ

Προκαλούσε παράλυση.

ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ

   Μια από τις πολυδοκιμασμένες μεθόδους για οριστικό παραμερισμό, για αχρήστευση και στιγματισμό εχθρών, αντιπάλων αντιφρονούντων και κυρίως νεαρών διεκδικητών ή κληρονόμων του θρόνου ήταν ο ευνουχισμός... Αναρίθμητα τα περιστατικά βίαιου ευνουχισμού για πολιτικούς λόγους.
(Τέλος αντιγραφής).

   Στο εν λόγω βιβλίο του, των εξακοσίων σελίδων, ο Σιμόπουλος μέσα σε 100 σελίδες (206-306) περιγράφει εκατοντάδες φρικαλέα περιστατικά της βυζαντινής εξουσίας, πολιτικής και θρησκευτικής. Νομίζουμε ότι είναι ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη. Για δυο λόγους: διότι είναι τελείως επιστημονικό και άκρως ντοκουμενταρισμένο και διότι ξεσκεπάζει εντελώς την ελεεινή απάτη που καλλιεργείται στην παιδεία του, ψευδεπιγράφως λεγόμενου, ελληνικού κράτους, δια του Υπουργείου του της Παιδείας και Θρησκευμάτων. Απάτη που λέγεται «το ένδοξόν μας Βυζάντιο».

   Ο άκρατος ξεπεσμός στην βαρβαρότητα του χριστιανικού κόσμου επί Βυζαντινής εποχής, φέρνει σε αμηχανία, από γεννέσως μέχρι και σήμερα του νεοελληνικού κράτους, την θρησκευτική εξουσία και τους λακέδες της όλων των ειδών και αποχρώσεων (θεολόγους της θρησκευτικής υποκρισίας, συγγραφείς της ψευτιάς, ιστορικούς του κώλου, πολιτικάντηδες της κακιάς ώρας κι ένα σωρό άλλα φοβισμένα ανθρωπάκια).

   Η άνανδρη και υποτακτική τακτική τους έχει δύο σκέλη. Από τη μια παραβλέπουν τελείως την πλευρά της φρικτής βαρβαρότητας των βυζαντινών ηθών, αποκρύπτοντάς την επιμελώς, κι απ’ την άλλη προβάλλουν και εξογκώνουν σε απίστευτο βαθμό οποιαδήποτε, από τα ελάχιστα, θετικά στοιχεία της εποχής εκείνης.

   Κόπτονται να αποδεικνύουν ότι το Βυζάντιο είναι η συνέχεια του αρχαίου Ελληνικού κόσμου. Μα τι σχέση μπορεί να έχει με την ελληνικότητα μια αυτοκρατορία στην οποία, επί χίλια χρόνια που έζησε, δεν έπεσε ούτε μία ψήφος.

   Μιά αυτοκρατορία στην οποία, μέρα – νύχτα, έψελναν το τροπάριο «των αγίων πατέρων ημών Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ».

   Μια αυτοκρατορία όπου το όνομα Έλλην αποτελούσε την χειρότερη βρισιά.

   Μια αυτοκρατορία της οποίας ο αρχιάγιος Ιωάννης Χρυσόστομος αποκαλούσε τους Έλληνες «Μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497.

Επί πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες. («ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980).

   Μια αυτοκρατορία που διέβαλε τους Έλληνες ότι ήσαν ειδωλολάτρες. Γιατί δεν απαντήσατε ποτέ στον Νικόλαο Τωμαδάκη καθηγητή της Βυζαντινής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών (1956) ο οποίος, στο έργο του «Εισαγωγή εις την Βυζαντινή Φιλολογία» τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄έκδοση, γράφει: «Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ην κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην συνέπεσε ταχύτατα με την έννοια του ειδωλολάτρης».

   Εσείς που ισχυρίζεστε ότι η θρησκείας σας επικράτησε λόγω της ανωτερότητάς της κι όχι με τη βία, απαντήσατε ποτέ σ’ αυτά που λέει η κυρία Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, στο βιβλίο της «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17: «Πράγματι κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόσθηκαν μέτρα, που πήραν συχνά το χαρακτήρα πραγματικών διώξεων.

Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν».

   Δεν τους απαντήσατε και ούτε θα τους απαντήσετε διότι γνωρίζετε άριστα ότι το μπόι σας δεν φτάνει ούτε ίσα με το δακτυλάκι τους. Αυτοί ήσαν και είναι επιστήμονες ενώ εσείς είστε ξεδιάντροποι. Και δεν το λέμε εμείς, που μπορεί να είμαστε και εμπαθείς. Έτσι σας χαρακτηρίζει μια μεγάλη προσωπικότητα της παγκόσμιας ιστορίας και μάλιστα δια παραδείγματος.

   Ο Έρασμος λοιπόν στο περίφημο βιβλίο του «Μωρίας Εγκώμιον», εκδ. ΗΡΙΔΑΝΟΣ 1972 Κεφ. 64 σελ. 145, αναφέρει μεταξύ άλλων: «… Αν πρέπει να πιστέψουμε τον άγιο Ιερώνυμο … ο άγιος Παύλος, διαβάζοντας τυχαία την επιγραφή ενός μνημείου στην Αθήνα, την άλλαξε για να έρχεται πιο καλά με όσα εκείνος έλεγε για την χριστιανική πίστη», σχόλ. στις πράξεις των Αποστόλων (17,23).

Προσέξτε παρακαλώ περί τι είδους αλλαγή πρόκειται: «Παράλειψε τις λέξεις που μπορεί να έβλαπταν την υπόθεσή του και κράτησε μόνο τις δύο τελευταίες – αγνώστω θεώ – και πάλι τις άλλαξε κομμάτι, γιατί ολόκληρη η επιγραφή έλεγε: ΤΟΙΣ ΘΕΟΙΣ ΑΣΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΙΣ ΑΓΝΩΣΤΟΙΣ ΚΑΙ ΞΕΝΟΙΣ.

Φαίνεται πως αυτό το παράδειγμα πιάσανε ν’ ακολουθούν τα παιδιά οι θεολόγοι. Ψαρεύουν απ’ εδώ κι απ’ εκεί τέσσερις-πέντε λέξεις, στην ανάγκη τις αλλάζουν το νόημα και το ταιριάζουν όπως τους βολεύει και στα κομμάτια αν αυτό που έρχεται πριν ή μετά δεν έχει καμμιά σχέση με το θέμα ή πάει κι αντίθετα. Και το κάνουν αυτό με τόσο πετυχημένη ξεδιαντροπιά που τους ζηλεύουν ακόμη κι οι νομικοί» μετάφρ. Στρατή Τσίρκα.

      Εάν ο Έρασμος κύτταζε τους σημερινούς απόγονους των θεολόγων της εποχής του θα καταλάβαινε ότι η περιγραφή του αυτή καθόλου πλέον δεν επαρκεί, για να περιγράψει ούτε καν την μισή αλήθεια, για την επίδοσή τους στην απάτη.

Ποια αλήθεια λοιπόν καταδιαστρέβλωσαν «τα παιδιά οι θεολόγοι»: Οι Αθηναίοι τιμούν τους θεούς τους, τιμούν του θεούς των γειτόνων τους, όσους φυσικά γνωρίζουν, αλλά δεν τους αρκεί αυτό. Στήνουν μνημείο ακόμα και για όλους τους θεούς των τριών ηπείρων τους οποίους ούτε καν γνωρίζουν, για να δείξουν τον σεβασμό τους προς την παγκόσμια κοινότητα.

Τον υπερευγενικό αυτό σεβασμό προς τους αλλότριους θεούς, γνωστών και αγνώστων, έρχεται ο ξεδιάντροπος (τουλάχιστον κατ’ Έρασμο) Παύλος και τον αποκαλεί «τω αγνώστω θεώ» = Γιαχβέ (έτσι αποκαλείται ο θεός των Ιουδαίων στα ιερά βιβλία τους).

Μ’ αυτό το ελεεινό ψέμα, κι ένα σωρό άλλα, διαπαιδαγωγούνται μέχρι την σήμερον, τα άμοιρα Ελληνόπουλα. Μέχρι πότε όμως; Ήδη το αμαρτωλό παπαδαριό έχει «ξεδοντιαστεί». Το απυρόβλητό του ήδη «έχει πάει περίπατο». Ήδη η πολιτεία εξαναγκάζεται, και λόγω Ε.Ε., να λάβει νομοθετικά μέτρα υπέρ της ανεξιθρησκείας. Να άρει τα πάμπολλα προνόμια του χριστιανικού ιερατείου. Ήδη στη ατμόσφαιρα πνέει ο άνεμος της θρησκευτικής ελευθερίας.

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Οι ινδικές κάστες

Το σύστημα καστών της Ινδίας είναι ένα παράλογο και μη υγιές κοινωνικό φαινόμενο, χωρίς το όμοιό του πουθενά αλλού στον κόσμο.

Είναι το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό την ινδουιστικής κοινωνίας σύμφωνα με το οποίο ο λαός χωρίζεται σε διάφορες ομάδες και η κοινωνική κατάσταση καθενός ορίζεται από την κάστα στην οποία γεννήθηκε και η οποία τον ακολουθεί από τη γέννηση ως το θάνατό του, ενώ το όνομα της κάστας αποτελεί μέρος του επωνύμου του.

Σαν αποτέλεσμα αντιμετωπίζεται κοινωνικά ανάλογα με τις κοινωνικές διατάξεις και παραδόσεις της κάστας του, πάνω στις οποίες δεν έχει κανένα έλεγχο.

Η λέξη κάστα είναι πορτογαλική και αντιστοιχεί στη σανσκριτική varna, που σημαίνει χρώμα.

Αρχικά αναφερόταν στη χρωματική κλίμακα αλλά στην Ινδία, όπως αργότερα στην Αμερική, χρησιμοποιήθηκε για να χωρίζει τους ελεύθερους από τους σκλάβους και χρησιμοποιήθηκε για να προσδιορίζονται οι ιδιαίτερες κοινωνικές και θρησκευτικές διακρίσεις που υπήρχαν ανάμεσα στους ινδουιστές.

Βαθμιαία οι Βραχμάνοι την όρισαν ως θρησκευτική κοινωνική βάση για την ινδουιστική κοινωνία.

Η διαίρεση του λαού σε διάφορες κάστες θεωρείται ότι είναι αιώνια και καμία καλή ή κακή πράξη αυτής της ζωής δεν μπορεί να αλλάξει την κάστα ή κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου.

Δύο χιλιάδες χρόνια προ Χριστού οι ανοιχτόχρωμοι Άριοι εισέβαλαν στην Ινδία και νίκησαν και υπέταξαν τους σκουρόχρωμους ιθαγενείς Δραβινδιανούς, που ήταν οι ιδρυτές του ινδικού πολιτισμού.

Για να διαιωνίσουν την υποδούλωση των αρχικών κατοίκων της Ινδίας, οι Άριοι δημιούργησαν το σύστημα των καστών.

Η ιεραρχία των καστών εξαρτάται από το σημείο του σώματος του Βράχμα (θεού του Ινδουισμού) από το οποίο βγήκαν. Στην κορυφή είναι οι Βραχμάνοι που βγήκαν από το στόμα του, ακολουθούν οι Kshatriyas που βγήκαν από τα χέρια του, οι Vashyas που βγήκαν από το μηρό και οι Sudras που βγήκαν από τα πόδια του. Στο κατώτερο σημείο είναι οι Ανέγγιχτοι (Νταλίτ).

Γενικότερα οι κάστες χωρίζονται σε δύο ομάδες:

την ανώτερη που περιλαμβάνει τους Βραχμάνους, τους Kshatriya και τους Vashya, (όλοι αυτοί είναι απόγονοι των λευκών Άριων εισβολέων)

και την κατώτερη που περιλαμβάνει τους Sudras, δηλαδή τους σκουρόχρωμους αυτόχθονες κατοίκους της Ινδίας.

Σ’ αυτήν ανήκουν και οι άτυχοι Νταλίτ, που το άγγιγμά τους προκαλεί μόλυσμα για τις άλλες κάστες και για το λόγο αυτό πάντα μένουν σε αρκετή απόσταση από αυτούς.

Οι μεγαλύτερες διαιρέσεις καστών θεωρείται ότι ισχύουν και μετά το θάνατο.

Σύμφωνα με την Markandaya Purana, οι ενάρετοι Βραχμάνοι πηγαίνουν στο σπίτι του Βράχμα, και οι υπόλοιποι ανάλογα κοντά σε άλλες θεότητες.

Προφανώς οι ανέγγιχτοι Νταλίτ δεν δικαιούνται κανένα μέρος του ουρανού.

Οι νόμοι που ισχύουν στην Ινδία απαγορεύουν τις διακρίσεις ανάμεσα στις κάστες, όμως βία και εκμετάλλευση σε βάρος εκείνων που ανήκουν στις κατώτερες κάστες εκδηλώνονται συχνά.

Επειδή οι αρχές δεν ενδιαφέρονται όσο θα έπρεπε για να δικαστούν οι παραβάτες, υπήρξε μόνο ελάχιστη πρόοδος.

Απέναντι σ' αυτή την κατάσταση τα τελευταία χρόνια έχει ξεσηκωθεί ένα απελευθερωτικό κίνημα ανάμεσα στους Νταλίτ και τους Ινδουιστές των άλλων κατώτερων καστών.

http://www.tyxikos.gr/01-910-23.html

Ινδουισμός είναι η κυριότερη ινδική θρησκεία που δημιουργήθηκε από την συγχώνευση Αρίων δοξασιών, λαϊκών μορφών λατρείας και βραχμανισμού. Στη διαμόρφωση του Ινδουισμού συνέβαλε η εισβολή των Αρίων στην Ινδία. Η βασική ιδέα του Ινδουισμού είναι η απελευθέρωση της ανθρώπινης ψυχής από μια αλλεπάλληλη σειρά μετενσαρκώσεων (νόμος του κάρμα). Ο Ινδουισμός είναι μια καθαρά ατομική θρησκεία από την οποία λείπει η κεντρική εξουσία.
3. ΣΥΜΒΟΛΑ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥΩμ: ιερή συλλαβή Σβάστικα: Trishula:του Ινδουισμού ειρηνιστικό σύμβολο τρίαινα του Σίβα
4. ΓΡΑΦΕΣ Βέδες: αποτελούνται από 4 βιβλία που χρονολογούνται γύρω στο 2000-1500π.Χ. Τα βιβλία αυτά περιέχουν ποιητικά κείμενα, μαγικές πρακτικές, τελετουργίες για τις θυσίες και δίνουν το πρότυπο της Ινδικής κοινωνίας. Βραχμάνα: γράφτηκε μεταξύ 800-700π.Χ. και έχει κυρίως τελετουργικό περιεχόμενο.
5. Ουπανισάδ: γράφτηκαν μεταξύ 700-650π.Χ. και αντιπροσωπεύουν διάφορα φιλοσοφικά ρεύματα και θεωρούνται από τους ινδουιστές ως υπέρτατες θείες αποκαλύψεις. Τονίζουν ότι η ορθολογική γνώση είναι το σωτηριολογικό μέσο με το οποίο ο άνθρωπος απελευθερώνεται από τις συνεχείς μετεμψυχώσεις.
6. ΦΙΛΟΣΟΦΙΕΣ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥΙΣΜΟΥ Κεντρικό πρόβλημα της ινδουιστικής φιλοσοφίαςείναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τον κύκλο της ζωής και των αναγεννήσεων (Σαμσάρα) που συνδέεται με το κάρμα, δηλαδή τον καρπό των πράξεων των προηγούμενων ζωών του ατόμου που αποτελούν κρίκους μιας αλυσίδας.Τη στιγμή της απελευθέρωσης, μόκσα, εξαφανίζεται το ίδιο το κάρμα του ανθρώπου έπειτα από την άσκηση αυτοπειθαρχίας, τον στοχασμό και την έκσταση της γιόγκα.
7. ΘΕΟΤΗΤΕΣ Ο Ινδουισμός δεν αναγνωρίζει παρά μόνο ένα Θεό το Μπράχμαν(το απόλυτο πνεύμα). Όπως ο αέρας που, αν και άμορφος, μπορεί να περικλείεται μέσα στα δοχεία, έτσι και μέσα σε κάθε τι υπάρχει ένα τμήμα του Μπράχμαν, ένα θείο στοιχείο το οποίο ονομάζεται Άτμαν. Έτσι όλα τα όντα είναι στο βάθοςτους Άτμαν άρα μέρος του Μπράχμαν. Ταυτόχρονα μετο Μπράχμαν ο ινδουισμός αναγνωρίζει περίπου 330εκατομμύρια θεότητες, που δεν είναι τίποτε άλλο από τις διάφορες παραστάσεις του μοναδικού θεού.
8. Ο Βράχμα ο δημιουργός, ο Βισνού ο προστάτης και ο Σίβα ο καταστροφέας συνθέτουν την Τριμούρτι την τριάδα των σπουδαιότερων θεοτήτων. Οι σπουδαιότεροι θεοί του Ινδουισμού είναι η Κάλι γυναίκα του Σίβα που της αποδίδουν διάφορα προσωνύμια και ακολουθούν ο Σκάντα θεός του πολέμου και ο Γκανέσα, που είχε κεφάλι ελέφαντα και ήταν γιοί του Σίβα.
9. Σίβα: Μια από τις σημαντικότερες θεότητες στο Πάνθεο των Ινδών. Αποκαλείται και Γκιρίσα (κύριος του βουνού), Πασουπάτι (κύριος των ζώων), Μαχαντέβα (μέγας Θεός). Είναι διπρόσωπη θεότητα και συγκεντρώνει αντιτιθέμενες ιδιότητες. Ως καταστροφέας ταυτίζεται με τον θάνατο, είναι ο Χάρα (αυτός που παίρνει μακριά) αλλάσυγχρόνως και ο Μπαϊράβα (αυτός που εμπνέει τρόμο) ο κύριος τωνδαιμόνων. Επειδή όμως ζωή και θάνατος είναι έννοιες αλληλένδετες είναι επίσης και ο θεός της δημιουργίας και της γονιμότητας, ως Σίβα (δωρητής αγαθών) και Ναταράντζα (βασιλιάς του χορού). Ως πολεμικό ζώο έχει τον ταύρο Νάντι. Λειτουργία του θεού είναι η προστασία των τεχνών και των θεωρητικών επιστημών. Πρόκειται για έναν βίαιο θεό σύζυγο και εραστή της θεάς Κάλι, ο οποίος έχει μια τάση προς την απιστία. Σύμβολό του είναι το λίνκαμ.
10. Βισνού: Ο θεός-προστάτης συμβολίζει την ενέργεια που διαποτίζει το σύμπαν. Έλαβε τεράστια σπουδαιότητα επειδή θεωρήθηκε η αρχή που συντηρεί τη ζωή στην Τριμούρτι ή ακόμα γιατί θεωρείται ο παγκόσμιος σωτήρας θεών και ανθρώπων από τους δαίμονες και τις σκοτεινές δυνάμεις. Μια από τις σημαντικότερες ιδιότητές του είναι η ενσάρκωσή του (αβατάρ) όπως του Ράμα, του Κρίσνα και η μελλοντική του Κάλκιν, που θα αποκαταστήσει στη γη το χρυσό αιώνα. Γυναίκα του, η Λάκσμι, γεμάτη ακτινοβολία και καλοσύνη είναι η θεά της ομορφιάς και της ευτυχίας.
11. Βράχμα: Ενώ ο Βισνού στα Βόρεια και ο Σίβα στα Νότια μοιράζονται τους περισσότερους πιστούς, ο Βράχμα έχει παραμεληθεί στην λαϊκή ευλάβεια: δεν υπάρχουν ιδιαίτερες λατρείες ή θρησκευτικές αιρέσεις αφιερωμένες σε αυτόν, ενώ δεν είναι παρά μόνο ένας ναός σε όλη την Ινδία στην πόλη Ατζμέρ, προς τιμήν του. Η σπουδαιότερη λειτουργία του υπήρξε η δημιουργία του ανθρώπου. Η επέμβασή του στην ανθρώπινη ζωή είναι αποφασιστική και χωρίς αναθεώρηση.
12. Κάλι (μαύρη): Είναι η πιο λατρευτή και επίφοβη γυναικεία θεότητα. Έχει και αυτή πολλές πλευρές, αγαθές ή σκληρές και εμφανίζεται ως χορηγός ζωής και θανάτου. Είναι πρωταγωνίστρια των ενωτικών περιπετειών και των συζυγικών παραστρατημάτων του πιο δημοφιλούς ζευγαριού του ινδουισμού. Ονομάζεται και Παρβάτι (κόρη του βουνού) και, Κουμάρι (παρθένος) , Σάτι (πιστή σύζυγος), Ούμα (μητέρα των ανθρώπων), Αναπούρνα (αυτή που δωρίζει άφθονο ρύζι στους πεινασμένους), Μάγια (η θεά της δημιουργίας), Ντούργκα (απρόσιτη), Καμούντα (κυρία του θανάτου). Κάθε μια πλευρά από αυτές προϋποθέτει μια σειρά από τελετές, γιορτές και θυσίες διαφορετικού χαρακτήρα. Γίνονταν ανθρωποθυσίες προς τιμή της θεάς οι οποίες έχουν απαγορευτεί από το νόμο όμως εξακολουθούν ακόμα οι θυσίες ζώων, αν και δεν αποτελούν πρακτική του ινδουισμού.
13. ΑΙΡΕΣΕΙΣ● Βισνουισμός: Οι οπαδοί του λατρεύουν τον Βισνού, τον τρίμορφο θεό. Υποστηρίζεται ότι ο Βισνού είναι η ενεργός αρχή του σύμπαντος (Βράχμαν) που δημιουργεί, συντηρεί και απορροφά πάλι τον κόσμο με τη σάκτι του (σειρά από υποστάσεις). Το βιβλίο στο οποίο βασίζεται ο βισνουισμός είναι Μπαγκαβάτ Γκίτα. ●Σιβαϊσμός: Οι Σιβαΐτες θεωρούν το θεό Σίβα ανώτερο όλων και κέντρο της δημιουργίας. Ζουν ασκητικά συγκροτώντας συχνά αδελφότητες επαιτών. Σύμφωνα με αυτόν η ατομική ψυχή αποτελεί ένα τμήμα ζωικό που συγκροτείται με τα δεσμά της ύλης. Σύμβολά του είναι το λίνγκαμ και διακοσμητικά θρησκευτικά φυλαχτά ομοιώματα κρανίων και φιδιών.
14. ●Σάκτας: Λατρεύουν όλες τις θεές που είναι σύντροφοι θεών πχ Κάλι. Αναζητούν την απελευθέρωση (μούκτι) μέσω ακραίων μορφών της γιόγκα με τις οποίες επαναφέρονται στην πνευματική προέλευσή τους οι ενέργειες που επιδρούν στα ανθρώπινα ερωτικά πάθη.● Καναπάτγια: Λατρεύουν τον Γκανέσα, το θεό με κεφάλι ελέφαντα, γιο του Σίβα. ●Τζαϊνισμός: Οι οπαδοί του δεν παραδέχονται τις Βέδες ως ιερά κείμενα. Θεμελιώδης αρχή είναι η μη βία, λόγω της αντίληψης ότι κάθε βίαιη πράξη αποτελεί αμάρτημα και απομακρύνει τον άνθρωπο από την απελευθέρωση. Οι πιστοί φτάνουν στο σημείο να βάζουν στο στόμα ένα πανί για να μην καταπίνουν άθελά τους έντομα. Σύμφωνα με αυτή την αίρεση ο καλύτερος θάνατος για τους μοναχούς είναι η αυτοκτονία με ακινησία ή πείνα.
15. ΑΣΚΗΤΕΣ (ΣΑΝΤΟΥ) Ο Σαντού, ο δίκαιος, άγιος, είναι μια μορφή ζωντανή ακόμα και σήμερα.Είναι ο άνθρωπος που με τη θέλησή του έχει εγκαταλείψει τα πάντα για να επιτύχει τον υπέρτατο σκοπό του, τη συγχώνευση με το απόλυτο (θεό). Στις προκαταρκτικές δοκιμασίες είναι ένα ταξίδι αόριστης διάρκειας το οποίο ο νεοφώτιστος πρέπει να κάνει με τα πόδια στη χώρα, ζώντας απόελεημοσύνες και έχοντας μαζί του μονάχα ένα μπαστούνι για να στηρίζεται και μια κοτύλη (γαβάθα) για να συγκεντρώνει τις προσφορές επειδή δεν πρέπει να αγγίξει τα χρήματα με τα χέρια του. Αφού τελειώσει η περιπλάνηση επιστρέφει στο μοναστήρι για να αντιμετωπίσει άλλες δοκιμασίες που θα τον οδηγήσουν στην πλήρη καθαγίαση. Ορισμένοι ασκητές, γνωστοί ως φακίρηδες υποβάλλουν το σώμα τους σε απίστευτες δοκιμασίες. Οι δοκιμασίες αυτές απαιτούν δύναμη θέλησης και αντοχής στο φυσικό πόνο οι οποίες μόνο με ειλικρινή θρησκευτική πίστη μπορούν να ξεπεραστούν.
16. ΜΥΘΟΙ ● Οταν ο Βράχμα είδε την όμορφη κόρη του, την Αυγή, γοητεύτηκε. Τη φλέρταρε, αλλά εκείνη μεταμορφώθηκε σε ελάφι. Ο Βράχμα απάντησε παίρνοντας τη μορφή αρσενικού ελαφιού. Σύμφωνα με μια εκδοχή της ιστορίας, η κόρη του Βράχμα δεν τον άφησε και πάλι να ζευγαρώσει μαζί της. Εκείνος έριξε το σπέρμα του στο χώμα και από εκεί βγήκαν ο πρώτος άνδρας και η πρώτη γυναίκα. Σε μια άλλη εκδοχή του μύθου, το ζευγάρι ενώθηκε ξανά και ξανά, αλλάζοντας συνεχώς μορφή, με αποτέλεσμα τα παιδιά τους να γίνουν τα πρώτα μέλη κάθε ζωικού είδους στον πλανήτη. Όταν η δημιουργία ολοκληρώθηκε, ο Βράχμα εγκαταστάθηκε στην κατοικία του στην κορυφή του όρους Μερού, αν και λέγεται ότι βρίσκεται παντού. Συνεχίζει να διαλογίζεται και να δίνει δύναμη στο σύμπαν.● Ένας θρύλος αναφέρει ότι ο Βράχμα κυριευμένος από ανόσιο πάθος για τηνκόρη του, Σαρασβάτι προστάτιδα των τεχνών, θέλησε να την παντρευτεί. Όμως οι θεοί ντροπιασμένοι από την παραβίαση αυτών των νόμων της φύσης τον τιμώρησαν με το να του αρνηθούν τις λατρευτικές τιμές και τις θυσίες.
17. ● Σύμφωνα με την ινδική μυθολογία η Κάλι γεννήθηκε από ενέργεια που απελευθέρωσε η οργή του Βισνού και του Σίβα. Σύμφωνα με άλλη εκδοχή η Κάλι ήταν κόρη του Ντάκσα η οποία έπεσε στη φωτιά κατά τη διάρκεια μιας φιλονικίας με το Σίβα και ξαναγεννήθηκε ύστερα ως Ντουργκά, τρομερή θεότητα, κόρη του Χιμαλάγια. Βοηθούμενη από τον Κάμα γοήτευσε τον Σίβα. ● Σύμφωνα μύθους μεταξύ των αμέτρητων έργων του Σίβα είναι η καταστροφή με μια βολή τόξου των τριών πόλεων που είχαν ιδρύσει στον ουρανό οι γιοί του δαίμονα Ταράκα, η τρομερή φιλονικία του με τον μελλοντικό πεθερό του Ντάκσα, που είχε παραλείψει να τον καλέσει σε μια θυσία, ο αγώνας του με τον θεό Βισνού σε παρόμοια περίσταση, η νίκη του επί του δαίμονα Ουσάνας που είχε κλέψει τους θησαυρούς στην Κουμπέρα και η καύση του θεόυ Κάμα που τον είχε αποσπάσει από την μελέτη της γιόγκα για να ερωτευτεί τη μετέπειτα σύζυγό του Κάλι
18. ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΕΙΣ ΒΙΣΝΟΥ1η ενσάρκωση - ο Ματσέγια, 2η ενσάρκωση - ο 3η ενσάρκωση - οτης ενσάρκωσης σε ψάρι, που Κούρμα, της Βαράχα, τηςσυμβούλεψε και έσωσε από ενσάρκωσης σε χελώνα. ενσάρκωσης σε κάπρο,τον κατακλυσμό, τον Άγιο που ελευθέρωσε την γηΒαϊσβασβάτα από τον πάτο του Ωκεανού και σκότωσε τον δαίμονα Χιρανεγιάκσχα.
19. 4η ενσάρκωση - ο 5η ενσάρκωση - ο 6η ενσάρκωση - οΝαρασίμχα, μισός Βαμάνα, της Παρασουράμα, πουάνθρωπος-μισός λιοντάρι, ενσάρκωσης σε σκότωσε τον βασιλιάπου σκότωσε τον δαίμονα νάνο, που σκότωσε Καρταβίργια, ο οποίοςΝιρανεγιάκσχα τον δαίμονα Μπαλί είχε κλέψει την ιερή αγελάδα Καμαντέμου.
20. 7η ενσάρκωση - ο 8η ενσάρκωση - ο Κρίσνα, 9η ενσάρκωση - οΡαμαγιάνα (ή Ράμα), που είναι ο καταστροφέας του Βούδας, που ήρθε γιασκότωσε τον απαγωγέα της πόνου και της αμαρτίας, να αποδιώξει τον πόνοΘεάς Σίτα, τον βασιλιά των μέσα από την ανιδιοτελή και την δυστυχία απόδαιμόνων Ραβάνα. και ολοκληρωτική αγάπη. τον κόσμο.
21. Ινδουιστικές παραδόσεις ΚΑΣΤΕΣ Με τον όρο κάστα περιγράφεται ο θεμελιώδης θεσμόςτης κοινωνικής οργάνωσης και διάρθρωσης της Ινδίας. Ο όρος προέρχεται από την λατινική λέξη "castus", που σημαίνει καθαρός, αμόλυντος, χωρίς αναμείξεις. Στην απλούστερη μορφή του ο όρος ταυτίζεται με το χρώματου δέρματος, κατά τους Ινδούς Βάρνα, που αποτελεί και το βασικό στοιχείο της ινδικής κοινωνικής ταξινόμησης.
22. Βραχμάνοι Ξατρίγια Βαΐσγια ΣούντραΆθικτοι ή παρίες `
23. Στην Ινδία επικρατεί η πεποίθηση ότι η παρούσα κατάσταση του ανθρώπου εξαρτάται από τις πράξεις που έκανε στην προηγούμενη ζωή του. Οι πράξεις του στην τωρινή ζωή θα καθορίσουν με τη σειρά τους τη μελλοντική. Ο παρίας που συμπεριφέρεται ευσυνείδητα, σύμφωνα με τους νόμους της κάστας του, θα μπορέσει μια μέρα να ξαναγεννηθεί βραχμάνος, ενώ ο βραχμάνος που συμπεριφέρεται ανέντιμα μπορεί κάποιαμέρα να ξαναγεννηθεί με τη μορφή παρία ή, ακόμα χειρότερα, με τη μορφή ενός ζώου που θεωρείται ακάθαρτο.
24. Η υπαγωγή σε μια κάστα καθορίζει τα πάντα στη ζωή ενός ανθρώπου : ● Το επάγγελμα ● Το γάμο ● Τις τροφές που μπορεί να τρώει ● Τα ρούχα που μπορεί να φορά ● Τον τύπο κατοικίας ● Το χτένισμα των μαλλιών Κανείς δε ξεφεύγει ούτε προσπαθεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο του ή να κρυφτεί κάτω από άλλο περίβλημα. Καθένας φέρει ξεκάθαρα τα σημάδια της καταγωγής του.Ωστόσο, μετά την ανεξαρτησία (1947) αποφασίστηκε από την κυβέρνηση ηδυνατότητα μετάβασης από κάστα σε κάστα. Σε ορισμένες επαρχίες, στουςάθικτους παραχωρούνται υποτροφίες στα πανεπιστήμια και συχνά επιλέγονταιπρονομιακά για μερικές δημόσιες θέσεις. Αλλά στα χωριά, οπού κατοικεί τομεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού, το σύστημα της κάστας και των παριών έχειπαραμείνει σχεδόν το ίδιο.
25. Για την προέλευση του συστήματος αυτού, οι Βέδες αναφέρουν έναενδεικτικό μύθο. Οι κάστες ,που αρχικά ήταν τέσσερις, βγήκαν από το σώμα του Βράχμα. Από το κεφάλι γεννήθηκαν οι βραχμάνοι ή ιερείς, θεματοφύλακες της επιστήμης και της θρησκείας. Από τα μπράτσα οι ξατρίγια, πολεμιστές και κυβερνήτες. Από την κοιλιά οι βαΐσγια, γεωργοί, βιοτέχνες, έμποροι. Από τα πόδια οι Σούντρα, οι χειρώνακτες, οι εργάτες και οι υπηρέτες των τριών ανώτερωντάξεων. Κάτω από αυτούς είναι οι εκτός κάστας, οι άθικτοι ή παρίες,προορισμένοι για τα πιο ταπεινά και περιφρονημένα επαγγέλματα.
26. ΤΕΛΕΤΕΣ ΓΑΜΟΣ Για το γάμο γίνονται αρκετές τελετουργίες και εξαγνιστικές θυσίες σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα και υπάρχει πλήθος παραδόσεων. Η ηλικία κατά την οποία θεωρούνταν κατάλληλοι για γάμο ήταν τα 7-9 χρόνια (πιο παλιά τα 4-5) για τις γυναίκες και τα 10-11 χρόνια για τους άντρες. Μετά από εξεγέρσεις πνευματικών ατόμων, το όριο της ηλικίας αυξήθηκε στα 16 χρόνια για την γυναίκα και στα 18 για τον άντρα. Ο σκοπός του γάμου είναι η τεκνοποίηση η στείρα γυναίκα ή εκείνη που γεννά μόνο κορίτσια μπορεί να διωχθεί ή να αντικατασταθεί από άλλη. Ηγυναίκα μετά τον τοκετό θεωρείται ακάθαρτη για μια χρονική περίοδο καιμένει απομονωμένη μέχρι να πραγματοποιηθεί από τον ιερέα η τελετή τηςκάθαρσης. Η άρνηση της τεκνοποίησης σημαίνει αντίθεση στο ντάρμα που είναι ο ίδιος ο νόμος του σύμπαντος και των μετενσαρκώσεων.
27. ΘΥΣΙΕΣ ΧΗΡΩΝ (σάτι)Η συνήθεια να καίγεται ζωντανή η χήρα στην πυρά του συζύγου επικρατούσεαπό αιώνες. Σήμερα, έχουν ληφθεί μέτρα για την προστασία των χηρών αυτώνβέβαια πολλές γυναίκες παραμένουν στις παραδόσεις και κατά την καύση του συζύγου τους πέφτουν στην πυρά προσποιούμενες πως ήταν ατύχημα.
28. ΓΙΟΡΤΕΣ Γιάτρα(περίπατος του Θεού): πρόκειται για λιτανεία έξω από τον ναό που γίνεται ανα τακτά χρονικά διαστήματα οργανωμένη με όλες τις απαιτούμενες τιμές. Η θεαματικότερη γίνεται τον Ιούλιο στην Πούρι, στην Ορίσα, προς τιμήν του Βισνού Τζαγκανάτα (κυρίου του κόσμου). Μέλα(θρησκευτικές γιορτές σε ιερούς ποταμούς): χιλιάδες πιστοίβουτούν στα καθαρτήρια νερά των ποταμων για να απαλλαγούν από τιςαμαρτίες τους. Η σημαντικότερη από αυτές είναι η Κουμπ-Μέλα η οποίατελείται κάθε 12 χρόνια. Συχνά λόγω του μεγάλου αριθμού ατόμων πουσυγκεντρώνονται στους ιερούς ποταμούς συμβαίνουν πολλά ατυχήματα αλλά και θάνατοι.
29. Χολι: είναι η γιορτή που σηματοδοτεί τον ερχομό της ανοιξης. Γίνεται το Μάρτιο ή τον Απρίλιο. Κατά τη διάρκεια της γιορτής οι πιστοί ανάβουν φωτιές και καλύπτουν ο ένας τον άλλο με χρωματιστό νερό και σκόνη. Ντουσέρα: είναι η γιορτή που είναι αφιερωμένη στη νίκη του Ράμααπέναντι στο δαίμονα Ραβάνα. Γίνεται το Σεπτέμβριο. Αναπαρίστανταιμέσα από χορούς και παραστάσεις σκηνές από τη ζωή του θεού Ράμα.
30. Ντιβάλι , το φεστιβάλ των Φώτων Ένα 5νθήμερο θρησκευτικό φεστιβάλ που γιορτάζεται από ινδουιστές, σιχ και τζαινιστές σε ολόκληρο τον κόσμο * Ημέρα 1η - Dhanteras Αφιερωμένη στη λατρεία της θεάς Λάκσμι * Ημέρα 2η - Kali ChaudasΑφιερωμένη στη λατρεία της θεάς Κάλι και τον "εξορκισμό" της τεμπελιάς και του κακού * Ημέρα 3η - Ντιβάλι Την τελευταία μέρα του ινδουιστικού έτους πραγματοποιείται το Φεστιβάλ των Φώτων * Ημέρα 4η - Νέο Έτος Οι πιστοί εξαγνίζονται από τις παλιές τους "αμαρτίες" και αρχίζουν νέα ζωή * Ημέρα 5η - Ημέρα των Αδελφών Αφιερωμένη στους δεσμούς ανάμεσα στα αδέρφια

https://de.slideshare.net/theologos/ss-18185973